Rond 1880 werd de stethoscoop van Lynch gelanceerd, men kon hem samenplooien waardoor de lengte sterk verminderde.
Het gutta-percha model was een eenvoudige stethoscoop met oorplug-einde, het kwam in 1880 op de markt.
Bij de telescopische stethoscoop uit 1880 van de Ierse arts Jones Quain (1796-1865), werd het borsteinde voor auscultatie op de stam van het ooreinde geschroefd en voor vervoer kon men hem uit elkaar schroeven.
De zeldzame foetale monaurale stethoscoop van de Franse Professor Gynaecologie Charles Pajot (1816-1896) was kort (135 x 62 mm) maar had een relatief breed borststuk. Pajot ontwikkelde deze korte stethoscoop om tijdens het ausculteren het schommelen van de moederschoot te vermijden.
De Hecker stethoscoop was vervaardigd uit hout en had een hoornen borststuk en een hoornen extensie voor het bevestigen van een flexibele buis met hoornen oorstuk.
Als de arts huisbezoeken aflegde werd de stethoscoop dikwijls opgeborgen in de medische trousse. Omdat een arts meestal ook medicamenten en dan vooral opiaten vervoerde, die in de 19de eeuw gretig geconsumeerd werden, trok die trousse de nodige aandacht. Een medische wandelstok met ingebouwde stethoscoop was een middel om geen aandacht te trekken. Een buitengewoon ongewone en unieke medische wandelstok was uit hard rubber vervaardigd met verwijderbare metalen montage die veertien met een kurk afgesloten, medicijnflesjes bevat. Bij het verwijderen van de lagere buis van de wandelstok en door een klok en oorstuk aan het handvat te koppelen vormde men een 43 cm lange stethoscoop.
Om hem makkelijker te kunnen transporteren had de Matthews stethoscoop uit 1882 afneembare oordopjes en een afneembaar borststuk.
Rond 1882 ontwierp de Amerikaanse arts Elisha Bartlett (1804-1855) een stethoscoop met rubberen slangen en metalen oorstukken, die oorstukken waren bedekt met zijde. De 'Bartlett's Laennec' stethoscoop met een sterke springveer was een ingenieus systeem dat sterker was dan het Cammann model en was eigenlijk een zwaardere versie van het Knight model
In 1884 beschreef de Britse arts E.T. Aydon Smith de door hem ontwikkelde stethoscoop:
"..waarvan het borststuk gevormd is door een paar oorspecula, de slangen zijn uit rubber en de oorstukken zijn die van een othoscoop."
Hij ontwikkelde zijn toestel voor eenvoudig binauraal gebruik, maar ook als tourniquet (waarbij hij de rubberen slang rond de arm wikkelde) en als urinaire katheder voor zowel mannen als vrouwen. Wel staat nergens vermeld in welke volgorde hij zijn onderzoeken deed.
Een andere aanpassing was die van de Amerikaanse arts Donald Mühlenburg Cammann (1952-1928), de zoon van de uitvinder, waaraan een borststuk werd gevoegd met rubberen bal, die als zuignap op de borst werd gebruikt. Daardoor kwamen de handen vrij voor de percussie van de borst. Voor een ongetraind oor had hij echter weinig waarde.
In 1885 presenteerde de Amerikaanse arts Charles Denison (1845-1909) een volledig nieuw model, dat gebaseerd was op de stethoscoop van Bartlett, met in het achterhoofd om geluiden in trechtervorm naar de oren te brengen, net zoals bij de monaurale toestellen. Zijn oordopjes waren vervaardigd uit hard rubber, die uitmondden in geweven buizen en een groot borststuk. Het toestel werd met drie vervangbare borststukken geleverd om verschillende geluiden te kunnen horen. De spanning tussen de oordopjes kon men aanpassen via een ingenieus schroefsysteem. Denison's model werd ruim aanvaard, in zoverre dat verschillende fabrikanten minderwaardige kopieën van zijn stethoscoop gingen verkopen. Denison was echter verontwaardigd over de povere kwaliteit van de toestellen die zijn naam droegen. Hij stak een krachtige speech af waarin hij stelde hoe zijn stethoscoop exact moest gemaakt worden. Hij veroordeelde de fabrikanten van de povere instrumenten en hij prees slechts één Amerikaans bedrijf aan voor zijn kwalitatief hoogstaand vakmanschap.
Gezien de stethoscoop van Charles Denison (1845-1909) populair was, werden aan het originele design van de Cammann stethoscoop heel wat verbeteringen toegevoegd. De meeste daarvan vervingen de weergalmende klok door eenvoudige klokken. Een belangrijke ontwikkeling was de aanpassing van Davis, waarbij de oordopjes door een metalen spanband op hun plaats werden gehouden. Hoewel het toestel van Cammann nog steeds geproduceerd werd, gebruikten de meeste artsen de meer geriefelijke modellen.
De 13 cm lange stethoscoop van de Franse gynaecoloog Jean DePaul (1811-1883) werd rond 1885 gebruikt voor foetale auscultatie. DePaul ontwikkelde de stethoscoop met een bredere klok dan gebruikelijk.
De uitvinding van het 'Ford's Klok' borststuk uit 1885 is de volgende verbetering die men als een mijlpaal kan bestempelen. Dit eenvoudige model was vervaardigd uit staal met een basis van gutta-percha, ebbenhout of zelfs ivoor. Het geluid werd getrechterd via twee rubberen buizen, die naar de oorstukken leidden.
Een aantal artsen ontwierp binaurale stethoscopen voor auscultatorische percussie. In 1887 ontwikkelde de Amerikaanse arts Spier van Kings County, New York een Echoscoop. In feite was het een herwerkte Cammann stethoscoop met een brede 'trompet'-klok en een staf met kussen bevestigd aan de membraan van een spanningsmechanisme. Dat mechanisme hield de oorbuizen samen op zo’n manier, dat de kin op het kussen van de staf kon rusten, om de klok tijdens de auscultatie stevig tegen de borstwand te kunnen drukken.
In 1890 deelde de Ierse arts Thomas O'Kelly (1852-1927) uit Chipping een standaard binaurale stethoscoop met Ford-klok om een staf te krijgen van 20cm met een uitgebreid borststuk kussen. De arts rustte met zijn voorhoofd tegen het kussen om de klok stevig tegen de borst te drukken tijdens de auscultatoire percussie.
Rond 1890 had de binaurale stethoscoop de monaurale toestellen praktisch helemaal vervangen. De geluidkwaliteit verbeterde als de gebruikers leerden dat men bepaalde geluiden kon verhogen door het rigide diafragma over het open borststuk te wrijven. Maar zelfs met deze veranderingen, dreigde de nieuwe 'X-ray'-technologie de stethoscoop te vervangen.