In 1854 ontwikkelde de Duitse internist Max Anton Wintrich (1812-1882) de percussiehamer, die hij tijdens een percussie gebruikte om tegen de plessimeter te slaan. Sommige stethoscopen werden zelfs geleverd met een percussor, die bij niet gebruik in de kegel van de stethoscoop werd bewaard. Andere modellen bevatten een rubberen percussorring rond de basis van het oorstuk, zodat men de stethoscoop als percussiehamer en als auscultatie-instrument kon gebruiken. Setjes van stethoscoop, percussiehamer en plessimeter waren eveneens zeer populair.
Net zoals dat het geval was bij het model van de Franse arts René Laënnec (1781-1826), werd ook de stethoscoop van de Amerikaanse arts George Philip Cammann (1804-1863) lange tijd niet aanvaard. Tot de Amerikaanse Professor Austin Flint (1812-1886) het gebruik ervan in 1866 goedkeurde, waardoor hij gelanceerd werd. Austin Flint studeerde aan de Harvard University, waar hij beïnvloed werd door zijn leermeester James Jackson (1777-1868), een volgeling van René Laënnec (1781-1826). Als voorstander van verbeterde Europese diagnostische methodes, populariseerde hij de binaurale stethoscoop in de Verenigde Staten. Zijn 'Treatise on the Principles and Practice of Medicine' uit 1866 wordt algemeen erkend als een medische klassieker.
Met zijn collega’s James Plate White (1811-1881) en Frank Hastings Hamilton (1813-1886) stichtte Flint in 1847 het Buffalo Medical College, waar hij gedurende zes jaar 'Professor of the principles and practice of medicine' was. Van 1852 tot 1856 werd hij 'Professor of the theory and practice of medicine' aan de University of Louisville en van 1858 tot 1861 Professor Klinische Geneeskunde aan de School of Medicine in New Orleans. In 1859 keerde hij terug naar New York en in 1861 werd hij in het Bellevue Hospital tot 'visiting Professor' aangesteld. Tot aan zijn dood in 1886 was hij ook 'Professor of the principles and practice of medicine' in het Bellevue Hospital Medical College. Gelijktijdig was hij van 1861 tot 1868 Professor Pathologie en praktische Geneeskunde in het Longh Island College Hospital. In 1862 werd de 'Austin Flint murmur' naar hem genoemd, een ruis die te wijten is aan een aortisch terugstromen en die begint aan de mitraalklep als het bloed zowel uit de aorta als uit het linkeratrium binnenstroomt.
“Niemand van jullie die een stethoscoop ter hand neemt is, is geen schuldenaar van Dokter Flint voor het vereenvoudigen van het vele gecompliceerde in de auscultatie van hart en longen” een citaat van de Canadese arts William Osler (1849-1919) aan zijn studenten
Een unieke aanpassing van de klok van Cammann was het model van Ware uit 1870. Het was eigenlijk een praktische aanpassing, waarbij men een kleinere klok kon opschroeven, zodat men de grote klok nooit moest verwijderden. Die kleinere klok werd voor een preciezere lokalisatie gebruikt, vooral bij de auscultatie van het hart.
Auscultatie en percussie werden veel gebruikt. Uiteraard waren sommigen er niet van overtuigd dat men via auscultatie en percussie diagnoses kon stellen. Eén van de meeste notabele non-believers was de Franse arts Edouard Seguin (1812-1880), die in 1871 bepaalde instrumenten voor fysieke diagnose klasseerde als "manieren van positieve diagnose". Hiermee doelde hij op instrumenten die numeriek gebaseerd waren, zoals de thermometer, de sphygmograaf of de dynamometer. Hij stelde dat auscultatie en percussie nooit de eerste tekenen van een ziekte konden voorspellen, maar dat ze nuttig konden zijn als de onderzoeker zijn positieve diagnosemanier gebruikte.
Rond 1873 pakte de Schotse arts Scott Allison (1813-1877) uit met de ‘differentiaal stethoscoop’, die uit twee onafhankelijke borststukken bestond. Hij was bedoeld om geluiden uit twee delen van de borst met elkaar te kunnen vergelijken. Het toestel was niet praktisch omdat het sommige geluiden dempte.
Nieuwe verbeteringen aan de stethoscoop spitsten zich toe op een krachtmechanisme om de oorstukken beter in de oren te kunnen houden. Zo was er een ontwerp met drukveer-mechanisme, waarbij men met een schroef de oorstukken kon open- of dichtdraaien. Het eerste van deze nieuwe modellen was de stethoscoop van Knight. De voornaamste verandering was de vorm van de veer, die een spiraal was, die op twee hefbomen werkte in de vorm van een knevel. Het schroefmechanisme werd een groot succes en zou de volgende jaren in alle modellen gebruikt worden.
Rond 1880 lanceerde Knight een stethoscoop met twee klokken, met een pleximeter van Flint en met een percussiehamer. De klokken konden verwisseld worden.
De aanpassing uit 1880 van Clayton Davis aan de Cammann stethoscoop was een metalen springveer tussen de metalen oorbuizen. In dit vroege model was de houten borstklok aan de oordopjes gehecht via een flexibele buis in de houten bal die beide oorbuizen bevatte.