De mono-aurale stethoscoop van de Schotse arts Sir William Fergusson (1808-1877) werd in Engeland ontwikkeld en was een van de meest populaire modellen in de medische praktijk. Hij was vervaardigd uit pure gevlamde, minder dense houtsoorten met een klein boorgat, zodat de geluiden vlot overgebracht werden. Hij was ongeveer 18 cm lang en had een slanke stam die een ronde klok van 2,5 cm diameter had, die comfortabele op de patiënt rustte. De oorplaat had een diameter van 6 cm en paste makkelijk over het oor om het verstrooien van de overgebrachte geluiden te voorkomen.
Bij de mono-aurale stethoscoop van A. Roberts kon de stam losgeschroefd worden en binnen het oorstuk bewaard worden voor makkelijk transport.
De binaurale stethoscoop uit 1890 van de Franse instrumentenbouwer Emile Gallante had houten oordopjes en een houten borststuk, wat typisch was voor Franse binaurale stethoscopen uit die tijd. Tussen de oorbuizen zat een springveer.
De Amerikaanse arts Charles Denison (1845-1909) kondigde in 1892 een uitgebreide verbetering aan van de Cammann stethoscoop, die vanaf toen geleverd werd met zes klokken. De grootste klok was voor auscultatoire percussie waarbij de patiënt de klok voor de open mond hield en de arts de borst percusseerde. Hij claimde dat het met deze techniek mogelijk was om 'holle' geluiden te capteren, die de bronchiale boom connecteerden en die men tijdens de auscultatoire percussie kon horen.
In 1894 ontwikkelde en patenteerde de Amerikaanse arts Robert C.M. Bowles (1850-1919) het praktische diafragma voor de stethoscoop. De originele versie had een plat diafragma borststuk dat men met of zonder een korte roede kon gebruiken. Die roede werd op het diafragma vastgeschroefd voor het lokaliseren van de hartgeluiden. Het borststuk kon gekoppeld worden aan een typische binaurale Cammann stethoscoop, of alleen worden gebruikt door het oor op de holle opening van het borststuk te plaatsen. De eerste versie van deze stethoscoop had enkel een diafragma borststuk, maar bij de latere modellen kon men zowel de klok als het diafragma verwisselen, een combinatie-stethoscoop. De Bowles combinatie-stethoscoop met diafragma borststuk, bedoeld voor vervangbaar gebruik met een Ford borststuk, werd in 1902 gepatenteerd.
Om de kwaliteit van de ausculatie-geluiden te verhogen, werden ook andere types stethoscopen ontworpen. De voornaamste en meest gekopieerde stethoscoop was de Phonendoscope, die in 1894 door de Italiaanse hoogleraar Fysica Eugenio Bazzi (1854-1921) en de Italiaanse hoogleraar Pathologie Aurelio Bianchi ontwikkeld werd. Het was de eerste stethoscoop met membraan. Het was een klein cirkelvormig toestel met twee, naast elkaar geplaatste diaphragma membranen. Een kleine stalen en stevige stok, uitgerust met die een klein gutta-percha borststuk, was aan het diafragma bevestigd voor de lokalisatie van de borstgeluiden, meer specifiek die van het hart. Het toestel kon met of zonder de lokalisatie-stok gebruikt worden. Het had twee lange oorbuizen die bovenaan het toestel bevestigd waren. Het kon volledig opgeplooid worden en had een diameter van amper 7,5cm. De idee was om het kleine borststuk tussen de ribben te plaatsen om de geluiden beter over te brengen
De stethoscoop of de Stethophone van de Amerikaanse arts Charles Dwight Marsh (1855-1932) was een heel interessante uitvinding. Hij werd geleverd met een kleine kiesschijf op de achterzijde, met een aanwijzer en de ingegraveerde letters 'L,' 'S', en 'W'. Dit stond respectievelijk voor 'Loud', 'Soft' en 'Weak'. Daardoor kon de arts de geluidssterkte kiezen voor een beter beluisteren.
De ongebruikelijke, tweedelige, Italiaanse mono-aurale stethoscoop uit 1900, was uit fruitboomhout vervaardigd. Hij had een rubberen oorstuk en klok. Om de draagbaarheid te verbeteren voor de reizende arts paste de stam in het klokstuk. Het gebruik van rubber op de metalen klok was een manier om de koude van het metaal de milderen.
Een interessante variant van de phonendoscope werd door Dokter Schreiber ontworpen. Men kon hem als typische mono-aurale stethoscoop gebruiken of omgevormd worden tot een mono-aurale stethoscoop.
De 'Magniphone Stethoscoop' was een ongewoon toestel dat door de The Rectophone Company geproduceerd werd. Het klokborststuk was prima voor het beluisteren van de laag klinkende geluiden van de borst, nochtans was er ook nood om hoog klinkende tonen te horen. Het diafragma-borststuk had een membraan over de klok, die toeliet hoog klinkende tonen te beluisteren, maar het blokkeerde de laag klinkende. Het gebruik begon rond 1900 en het werd een standaard onderdeel van de moderne stethoscoop. De vroegste modellen werden ontwikkeld om als kleine phonendoscope te functioneren. De vroegste diafragma modellen geleken op de oudere klokmodellen maar hadden een stijve membraan die de klok bedekte. Deze micro-phonendoscopen waren in het begin van de 20ste eeuw zeer populair in Europa. De volledige stethoscoop was vervaardigd uit metaal, de flexibele buizen inbegrepen en werden geleverd in een lederen zakje.
Het Bowles borststuk werd ontwikkeld met concentrische cirkelvormige groeven, om de transmissie van de geluiden vanuit het diafragma in de oorbuis te verbeteren. Het Bowles diafragma borststuk werd geleverd in de maten midget, small, medium en large en met één of twee connectie buizen.