Het syndroom van Horner of het Horner syndroom is een gevolg van een storing van het autonome zenuwstelsel. Het syndroom van Horner ontstaat doordat de sympathische zenuwen naar de pupil, het bovenste ooglid, de zweetklieren en bloedvaten aan een kant van het gelaat niet meer correct functioneren. De zenuwbanen die aangetast kunnen zijn lopen van de hersenen naar de nek en daar terug omhoog naar het oog.
Horner syndroom is een uiting van een onderliggende aandoening die meestal druk op een zenuw veroorzaakt, zoals bij middenoorinfectie, tumoren, kwetsuren of een kropgezwel, maar ook bij sommige aandoeningen van de bloedvaten en bij clusterhoofdpijnen. In het merendeel van de gevallen gaat het om een relatief onschuldige oorzaak.
Horner syndroom bestaat uit het samen voorkomen van de volgende verschijnselen, meestal aan één kant van het gezicht:
Soms is er ook roodheid in het gezicht aan de aangetaste kant.
De symptomen tonen het syndroom meestal al aan. Met een oogdruppeltest kan een probleem met de sympatische bezenuwing bevestigd worden.
Het vaststellen van Horner is een reden om aanvullende onderzoeken te doen om de oorzaak te achterhalen. Vaak zullen beeldvormende technieken zoals CT en MRI scans gebruikt worden.
De behandeling bestaat uit het behandelen van de onderliggende oorzaak.