Leopoldo Nobili (1784-1835), Professor Fysica aan de Universiteit van Firenze, ontwikkelde een 'astatische galvanometer'. Met twee identieke magnetische naalden van tegengestelde polariteit, die in vroegere versies aan elkaar gekoppeld waren met een figuur van acht-draad-rondingen, daarna met een beweegbare naald met spoel, konden de effecten van de magnetische velden van de aarde gecompenseerd worden. Bij het eerste gebruik van het toestel slaagde hij erin om in het lichaam van een kikker de stroomflow van de spieren op te sporen tot in het ruggenmerg.
Wilhelm Eduard Weber (1804-1891), een Duits natuurkundige en filosoof, werd vooral bekend door zijn werk over magnetisme. Als student deed Weber onderzoek naar geluidsgolven en samen met zijn broer Ernst Heinrich Weber (1795-1878) publiceerde hij 'Wellenlehre, auf Experimente gegründet', een boek waarin ze het voortplantingsmechanisme van golven in vloeistoffen bestudeerden en waarin ze hun oordeel gaven over de voortplanting van het bloed.
In 1838 publiceerde Ernst Weber samen met zijn jongere broer, de anotoom en fysioloog Eduard Friedrich Weber (1806–1871), 'Quaestiones physiologicae de phaenomenis galvano-magneticis in corpore humano observatis,' waarin het circulatieschema werd uitgelegd.
De Ierse chirurg Robert Adams (1791-1875) rapporteerde over een patiënt met zwakke pols en herhaalde apoplectische aanvallen. Als eerste realiseerde hij zich dat cardiale ritmestoornissen cerebrale problemen kunnen veroorzaken. Hij gaf de klassieke beschrijving van een hartblok geassocieerd met syncope, wat later het Adams-Stokes-syndroom of het Morgagni-Adams-Stokes-syndroom werd genoemd.
Adams werd in 1862 benoemd tot Professor chirurgie aan het Trinity College Dublin. Zijn werk was gericht op hart-, ademhalings-, vaat- en gewrichtsziekten, en legde de nadruk op postmortaal onderzoek. Hij publiceerde een aantal belangrijke werken, waaronder 'Diseases of the Heart'.
Giulio Rucco (1778-1852), Professor Pathologie aan de Universiteit van Napels, publiceerde 'Introduction to the Science of the pulse, as applied to the Practice of Medicine', een turf van 805 bladzijden, waarin hij een fantastische synthese gaf van de bevindingen van Herophilus, Galen, Solano, Nihell en Fouquet maar ook van de Chinezen. Rucco emigreerde naar de Verenigde Staten, waar hij zich als arts vestigde in Philadelphia. In 1820 verhuisde hij naar Londen, waar hij zijn onderzoek verder zette.
De Parijse arts Jean-Marie Poiseuille (1799-1869) interesseerde zich voor de karakteristieken van de bloedstroom. Hij verbeterde de manometer van de Britse fysioloog Stephen Hales (1677-1761) door er een glazen buis gevuld met kwik aan toe te voegen. Daarmee was de haemodynamometer geboren. Met dat toestel bewees hij dat de arteriële bloeddruk daalt tijdens het inademen en stijgt tijdens het uitademen. Poiseuille stelde ook voor om de bloeddruk te meten in mmHg
Op 8 augustus 1828 verdedigde hij zijn proefschriht 'Recherches sur la force du cœur aortique', dat bekroond werd met de gouden medaille van 'l'Académie des sciences'. Hij vervolgde zijn onderzoek naar de fysiologie van de bloedcirculatie: de bloedcirculatie in de aderen (1832), in de haarvaten (1839) en de invloed van koude op de bloedcirculatie in de haarvaten (1839). Dit werk leidde ertoe dat Poiseuille de stroom van vloeistoffen in leidingen ging bestuderen. Hij specificeerde de analytische vorm van het stroomsnelheidsprofiel volgens straal en viscositeit en goot die in de wet van Hagen-Poiseuille, die hij in 1840 formuleerde en in 1846 publiceerde.
De Franse anatoom Jean Cruveilhier (1791-1874) publiceerde de eerste editie van zijn 'Anatomie pathologique du corps humain', waarin hij een gekleurde illustratie stak van wat zonder twijfel een acuut myocardinfarct was. Hij noemde het de 'apoplexy van het hart'. Cruveilhier deed ook uitgebreide studies over de inflammatie van bloedvaten, vooral over flebitis. Hij geloofde dat flebitis de oorzaak was van de meeste hart- en vaatziekten, hoewel de Duitse arts Rudolf Virchow (1821-1902) dit later tegensprak. De naam van Cruveilheir blijft verbonden aan het 'teken van Cruveilhier', een persistente hypertensie en occlusie van de vena porta.
Hij was een zeer invloedrijke anatoom en leverde belangrijke bijdragen aan zijn studie van het zenuwstelsel. De Franse Professor anatomie en neurologie Jean-Martin Charcot (1825-1893) crediteerde hem als de eerste die laesies beschreef die verband houden met wat tegenwoordig bekend staat als multiple sclerose. Ze werden afgebeeld in Cruveilhier's Anatomie pathologique du corps humain. Zijn naam wordt ook geassocieerd met de ziekte van Cruveilhier-Baumgarten, cirrose van de lever zonder ascites.