De Automatic Therapy Shock & Lung Test Machine werkte met een muntinworp. Het toestel werd vervaardigd door het bedrijf The National Spirometer Company uit New York en gepromoot met de slagzin:
"Voor het meten en verbeteren van de longcapaciteit. Dure doktersbezoeken kunnen vermeden worden.”
Bij een hoge score kreeg de gebruiker zijn muntstuk zelfs terug.
De spirometer van de Franse arts Robert Baldy was een balgspirometer met draagtas. Het volume werd afgelezen op een koperen schaal. Het toestel werd vervaardigd door Jules Richard (1848-1930), een Parijse fabricant van fototoestellen, stereoscopen en wetenschappelijke instrumenten.
De differentiaal spirograaf was een ontwerp van Paul Herrmann, een mechanieker van de het Duitse Physiologisches Institut Breslau XVI.
Een flesje ‘National Vaporizer Vapor-OL’ bevatte 45% alcohol, opium en drie graansoorten. Het werd verkocht ‘Voor astma en andere krampachtige aandoeningen’. De vluchtige vloeistof werd in een pot gegoten, verwarmd met een kerosine lamp en de vrijgekomen dampen moesten ingeademd worden. Volgens de instructies op het etiket van het flesje mocht het enkel gebruikt worden met de National Vaporizer.
De Amerikaanse arts Solomon Solis-Cohen (1858-1948) was de eerste die adrenaline gebruikte voor het behandelen van astma, omdat het extract vasomotorische ataxie geeft. Enkele jaren later adviseerde zijn collega Mary N. Bartlett (1884-1931) om driemaal daags twee korrels gedeshydrateerd adrenaline te gebruiken. In 1904 identificeerden D.M. Kaplin en J.C.M. Bullowe de waarde van adrenaline bij ernstig astma en dat was de aanzet van de moderne farmaceutische inhalatietherapie. Hoewel het product zeer effectief was, werden cardiovasculaire nevenwerkingen genoteerd. Het had ook een korte werkingsduur en om die reden moest het geïnjecteerd worden.
De inhalator van de Amerikaanse arts E. J. Worst werkte met droge lucht voor het behandelen van astma, bronchits en gelijkaardige aandoeningen. Volgens de advertentie werden er duizenden mensen mee genezen. Het was een compact toestel gemaakt van nikkel en omdat het slechts 12 cm groot was kon het gemakkelijk meegenomen worden in de vestzak van een kostuum. Een aangehechte buis werd gevuld met 'medicatie', die men via de neus moest inademen en via de mond terug uitademen.
De advertentie voor het apparaat luidde:
"Neem geen medicijnen via de maag om de ziektekiemen van Catarre te doden in het hoofd. Enkel lucht kan de behuizing van deze ziektekiemen bereiken en door de Co-ro-na te passeren worden ze gedood. Lucht was de instantie die de ziektekiemen in je hoofd bracht en is de enige instantie die de medicijnen kan vervoeren om ze te vernietigen. Het is een combinatie van wetenschap en gezond verstand waarvan jarenlang en zonder enige twijfel bewezen is dat het de enige positieve remedie is voor deze ziekten... Dit is een zakdokter, zo eenvoudig dat een kind hem overal en op elk moment kan gebruiken."
Het roken van medicinale sigaretten en het verbranden van anti-astmatische poeders bleef een centrale behandeling voor astma. Veel prominente artsen schreven het roken voor van stramonium en van andere stoffen, met inbegrip van tabak. In de vierde editie van zijn ‘The principles and practice of medicine’ uit 1901 benadrukte de Canadese Professor Geneeskunde William Osler (1849-1919) de cruciale, therapeutische en profylactische rol van roken en ontsmetting:
“Kalmerende antispasmotica, zoals belladonna, bilzekruid, stramonium en lobelia, kunnen toegediend worden in de vorm van een oplossing of in de vorm van sigaretten. Bijna alle populaire remedies in deze vorm of in de vorm van pastilles bevatten planten zoals nachtschade met kaliumnitraat of -chloraat. Er worden nu uitstekende sigaretten geproduceerd en astmapatiënten proberen best verschillende soorten uit, omdat een bepaalde soort beter past voor de ene patiënt, en een andere soort beter voor een andere patiënt. Salpeterpapier gemaakt met een sterke oplossing van kaliumnitraat kan heel goed van pas komen. De kamer vulllen met dampen van dit papier alvorens te gaan slapen, weert dikwijls een nachtelijke aanval af.”
De spirometer van Spaulding werd door de Amerikaanse priester-leraar William Walter Hastings (1879-1953) aanbevolen in zijn boek 'A manual for physical measurements for use in normal schools: public and preparatory schools, boys’ clubs, girls’ clubs, and young men’s Christian associations, with anthropometric tables for each height of each age and sex from five to twenty years, and vitality coefficients'. Er stonden ook instructies bij:
"Na het losmaken van de kleding op de borst en het uitvoeren van een volledige inspiratie die de longen compleet vult, moet de proefpersoon gestaag in de spirometer blazen tot de longen volledig geledigd zijn. Twee tot drie pogingen zijn toegestaan."
In 1902 gebruikte de Canadese Professor fysiologie Thomas Gregor Brodie (1866-1916) als eerste een dry bellow wedge (droge wigvormige blaasbalg)-spirometer, een voorloper van de huidige Fleisch spirometer.
Teddy Roosevelt (1858-1919), de 26ste President van de Verenigde Staten en astmalijder zei ooit dat hij het liefst van al van alle astmamedicatie verlost wilde zijn, omdat hij zich na de inname ervan nog slechter voelde.
Sommige advertenties promoottten de West-Afrikaanse Kola-plant als nieuwe astmabehandeling. Een populaire Kola-remedie uit die tijd was Himalaya. De Kola Importing Co bood een gratis proefperiode aan.
In advertenties van 'Beauty and Health' werd de spirometer als longtester en longontwikkelaar aangeprezen en zelfs als spierontwikkelaar van de maag.
Bernhard Dräger (1870-1928) en zijn vader Johann Heinrich Dräger (1847-1917) van de gelijknamige in 1889 opgerichte firma, bouwden hun bedrijf uit tot een van de leiding gevende firma’s op het vlak van gasanalyse-toestellen en niet-invasieve monitors.
De Franse arts Jules Tissot (1870-1950) introduceerde een 'gesloten circuit'-spirometer. Deze zeer grote waterslot-spirometer werd ontwikkeld om gedurende een lange periode het uitgeademde gas te verzamelen. Het bijna wrijvingloos neutraliseren van de klok werd goedgemaakt door de veranderingen van de klok als ze tijdens de opwaartse druk uit het water kwam, waarbij het ingebrachte gas precies op de atmosferische druk van de omgeving werd gehouden. De spirometer van Tissot registreerde de geëxpireerde ventilatie. De Verdin-catalogus uit 1904 vermeldde de beroemde Tissot-spirometer voor het eerst, hij was tot dan nog nooit verkocht en de prijs werd geschat op 200 Franse Frank.
In het begin van de 20ste eeuw herleefde de interesse voor het meten van respiratoire volumes. Dit werd nog versterkt door de nood voor het meten van de metabolic rate, vooral bij patiënten met een schildklieraandoening. Het door de Amerikaanse fysioloog Francis G. Benedict (1870-1957) en de Duitse Professor Fysiologie Hugo Wilhelm Knipping (1895-1984) speciaal voor deze functie ontwikkelde toestel geleek op de spirometer van Hutchinson.
De heroflakkering in Europa voor de interesse van respiratoire metingen, werd door vier factoren beïnvloed:
Nog steeds en bijna uitsluitend waren longartsen betrokken bij de problemen rond TBC. In 1933 benadrukte een in de Lancet gepubliceerd artikel de sensitiviteit van VC in het opsporen van TBC. En dat vijftig jaar na de erkenning van TBC als infectieuze ziekte. Het leek alsof er sedert Hutchinson bijna één eeuw eerder, weinig of niets veranderd was.
In de jaren 1920 introduceerde de Duitse Professor Fysiologie Hugo Wilhelm Knipping (1895-1984) de ergospirometer, die het testen mogelijk maakte tijdens een inspanning. Dit was al mogelijk sedert 1883, na de ontwikkeling van de ergometer ‘ergostaf’ door de Duitse arts Carl Speck (1828-1916). De Franse fysioloog Elisee Bouny (1872-1900) deed in 1896 al studies, waarbij hij de eerste fietsergometer gebruikte.
Het concept om tijdens fysieke inspanning longcapaciteiten te meten, betekende een enorme doorbraak in de wetenschappelijke wereld en wordt tot op vandaag nog steeds gebruikt. Het laat inspanningsfysiologen toe om het zuurstof- en energieverbruik te meten tijdens een inspanning, waardoor heel wat informatie verkregen wordt over de fitness- en gezondheidstoestand van de testpersoon.
De Duitse Professor fysiologie Wildor Hollmann (1925-1921) uitte hierover zijn mening:
“Ergospirometrische methoden zijn tegenwoordig zeer belangrijk in het onderzoek, de diagnose, de therapie, de revalidatie, de training en de sport. Gespecialiseerde medische disciplines zoals sportgeneeskunde, pneumologie, cardiologie, arbeidsgeneeskunde, sociale geneeskunde en inspanningsfysiologie en ook de biomechanica, klinische farmacologie en biochemie maken gebruik van ergospirometrie en hebben er veel kennis aan te danken.”
Met de Penny Arcade Machine van de Caille Brothers kon men zijn eigen handgreep- en longkracht testen.
Een illustratie op pagina 155 van het boek 'Building of Vital Power: Deep Breathing and a Complete System for Strengthening the Heart, Lungs, Stomach and All the Great Vital Organs' van de Amerikaanse gezondheidsgoeroe Bernarr Macfadden (1868-1955) toonde hoe men een spirometrie het best uitvoerde.
De Germicide inhalator werd verkocht voor 3,50 USD en was bedoeld voor het behandelen van catarre, astma, hooikoorts, ziekten van het hoofd, keel, longen en maag.
”De werking van de germicide reinigt de luchtwegen van zieken, waarbij de natuur geholpen wordt bij het verbeteren van het gehoor, de smaak, de geur en het gezichtsvermogen ... De Germicide inhalator zorgt voor zuivere, schone longen en die zuivere, schone longen zorgen voor zuiver en schoon bloed.”
Alfred Ramey (1836-1916) ontwikkelde twee inhalators die hetzelfde werkingsprincipe hadden. In 1905 patenteerde hij er eentje waarvan de tube gevuld was met medicatie. Volgens de instructies moest men twee dunne buizen in de neusgaten steken, de grote in de mond en dan blazen, waardoor het medicament werd ingeademd via de neus.
Een mooie prentkaart van August Heinecke (1854-1935) toonde hoe men op Duitse kermissen zijn longvolume kon bepalen met een 'Lungenprüfer'.
Onder leiding van de badarts Cornelis Martinus Hartog (1853-1926) opende de Maatschappij Zeebad Scheveningen een nieuw kuuroord in Nederland. Iedere arts mocht de behandeling van zijn eigen patiënten leiden. De patiënten ademden gezuiverde zeelucht in door wattenfilters. De toestellen werden bediend door een gediplomeerde verpleegster. Dit inhalatorium was geïnspireerd op dat van Bad Ems. Via vrije verstuiving of via mond- en neusstukken kon men in dat Duitse kuuroord geneeskrachtige producten inhaleren, zoals Emserzouten, tannine, terpentijnolie, aluin of menthol.
De wijdverbreide klinische en culturele aanvaarding van het roken als behandeling van astma, werd geïllustreerd door de gewoonte van de Franse schrijver en astmalijder Marcel Proust (1871-1922) voor het verlichten van zijn kortademigheid. Tot aan de dood van zijn moeder in 1905 woonde Proust in het ouderlijk huis in Parijs. In een speciale ingerichte ‘rookkamer’ snoof hij regelmatig de rook van verbrandde, commerciële anti-astma poeders. Toen Proust in 1906 verhuisde naar een appartement op de boulevard Haussmann, werd zijn slaapkamer bekleed met kurk om hem te isoleren van de externe geuren en dampen, die astma en hooikoorts konden veroorzaken. Door de herhaalde en langdurige fumigaties was de kamer steeds gevuld met een dikke rook. Hoewel Proust zijn medicinale sigaretten buitenshuis rookte, gaf hij toch de voorkeur aan brandbare poeders zoals Espic, Legras of Escouflaire.
"Dat is het enige wat ooit verlichting gaf. Ik probeerde ooit sigaretten gemaakt met hetzelfde Legras-poeder, maar ik ben er zeker van dat het papier dat zij gebruiken, hoewel dun en zorgvuldig voorbereid, niet aan mij besteed is. Ik heb liever de gewone rook.”
Zoals voor de meeste astmapatiënten uit het begin van de twintigste eeuw, was het inademen van de rook van stramonium, lobelia en kali voor Proust de meest directe en meest effectieve verlichting, voor wat de Britse arts Henry Hyde Salter (1823-1871) beschreven had als ‘het gevoel van dreigende verstikking, de pijnlijke strijd om de adem van het leven’ die een acute astma-aanval vergezelde.
Een advertentie voor Grimault's Indian Cigarettes benadrukte hun vermeende werkzaamheid voor het verlichten van astma en andere luchtwegaandoeningen.
De Oostenrijkse kinderarts Clemens von Pirquet (1874-1929) introduceerde in 1906 het begrip 'allergie'. Hiermee omschreef hij een reeks klinische manifestaties, die gekenmerkt werden door een veranderende immunologische reactiviteit of overgevoeligheid.
De vooraanstaande Amerikaanse arts en fysioloog Samuel Meltzer (1851-1920), de oprichter van de Society of Experimental Biology and Medicine, suggereerde dat men astma in de eerste plaats als een product van een anafylactische of allergische ontstekingsreactie moest beschouwen en niet als een resultaat van een neurose.
Een pagina grote advertentie beweerde dat het gebruik van de Vapo-Haler met een antiseptische vloeibare zalf, een veilige en zekere manier was voor het genezen van catarre. De advertentie waarschuwde wel voor het gebruik van alcohol-sprays die de slijmvliezen gewoon 'dronken' voerden. Het Vapo-Haler bedrijf uit Ohio maakte geen aanspraak op de behandeling van andere ziekten, het richtte zijn publiciteit uitsluitend op catarre.
Bij het eenvoudige, door de Amerikaanse arts Thomas A. Storey (1875-1943) beschreven spirometermondstuk, werd het houten deel tussen de lippen genomen. Het andere eind paste op de ingang van een rubberen buis die naar een spirometer liep. De Narragansett Machine Company uit Providence, verkocht ze aan 3 USD per 1.000 stuks. Elk mondstuk mocht slechts eenmaal gebruikt worden, waardoor in de hospitalen contaminatie vermeden werd.
De Duitse fysioloog Heinrich Johannes Boruttau (1869-1923) vermeldde de naar hem genoemde pletysmograaf op pagina 131 van het 'Lehrbuch der medizinischen Physik: Für Studierende und Ärzte zur Ergänzung jedes Lehrbuchs der Experimentalphysik'. Het was de voorloper van de moderne bodybox.
In het begin van de twintigste eeuw onderzocht de Amerikaanse overheid de commerciële gevolgen en de medische voordelen van opium en cannabis. Specifieke wettelijke interventies streefden ernaar om een effectiever onderscheid te maken tussen aanvaardbare medische toepassing en verboden recreatief gebruik. De Pharmacy Act van 1908 en de Dangerous drugs Act van 1920 probeerden de beschikbaarheid van opium, cannabis en een scala andere drugs te beperken voor niet-medische doeleinden.
Pituitrin was een extract van de runderhypofyse met oxytocine en vasopressine. Samen met andere toepassingen werd het door meerdere artsen succesvol uitgetest bij astma. Het geneesmiddel voor onderhuidse injecties werd door Park-Davis & Co vanuit Detroit geleverd in glazen stopflessen en ampullen.