De Amerikaanse National Spirometer Company vervaardigde een spirometer, die met een muntstuk werkte.
De spirometer van Oostenrijkse fysioloog Ernst Fleischl-Marxow (1846-1891) werd in Dresden gefabriceerd door het Duitse bedrijf van Carl Wendschuch.
Op de voorpagina van het Amerikaanse magazine 'The Esoteric' ronselde men nieuwe lezers via een merkwaardige publiciteit. Iedereen die twee nieuwe abonnees aanbracht kreeg gratis een Deyton Radial Spirometer.
De pneumograaf voor drukmetingen van Etienne-Jules Marey (1830-1904) werd gebruikt voor respiratiemetingen. Hoewel het toestel zeer gevoelig was, bleek het weinig accuraat. Het had wel de verdienste dat het het allereerste was in zijn soort. Het diafragma was een dunne metalen cirkel. Oorspronkelijk noemde Marey het pneumograaf, maar toen hij het later verbeterde naar een elastisch toestel dat rond de borst kon gebonden worden, noemde hij het de Marey Tambour.
Het bedrijf Sanitas Co. Ltd uit de Londense wijk Bethnal Green vervaardigde de Sanitas inhalator, een inhalator van het Nelson-type. Sanitas produceerde een breed gamma apotheekproducten. Aan kokend water werd menthol, balsem of eucalyptus toegevoegd en de stoom werd ingeademd via een een glazen buis.
De Britse arts John Francis Churchill (1819-1905) ontwikkelde de ‘Spirone’. Een publiciteit in de ‘Chemist and Druggist’ suggereerde dat de ‘Spirone’ bedoeld was voor de behandeling van diverse ademhalingsziekten, zoals astma.
In het medisch tijdschrift JAMA pleitte de Amerikaanse keelarts Julius Mount Bleyer (1859-1915) voor een nieuwe methode, die via een spray medicijnen in de diepere delen van de luchtwegen bracht. Hij vernoemde inhalaties van zilvernitraat, jodium, looizuur en waterstofperoxide.
In zijn boek ‘Asthma, considered specially in relation to nasal disease’ noteerde de Deense professor Neus-Keel-Oren Ernst Schmiegelow (1856-1949) het volgende:
“Eigenlijk ontkende de Engelse arts Robert Bree niet dat bronchiale spasmen een mogelijke oorzaak van astma zijn, maar ze zijn slechts secundair. De hoofdoorzaak is een afscheiding in de luchtpijpen, waardoor de longen (vooral de ademhalingsspieren) gestimuleerd worden tot contractie om het slijm te verdrijven dat zij bevatten.”
De 'Pillow inhaler' werd gepatenteerd door George O. Shakes-Peare. Het kussen was een subtiele manier om aan een patiënt medicatie toe te dienen tijdens zijn slaap. Een advertentie beweerde dat de kussens geschikt waren voor de behandeling van astma, hooikoorts, bronchitis, catarre en influenza maar ook voor tuberculose, difterie, doofheid en kinkhoest.
Om hun patiënten met bloedarmoede en longaandoeningen te kunnen behandelen, startten de Franse artsen Labbé (1846-1898), Oudin (1814-1893) en Desnos (1835-1892) een zuurstofbar in Saint Raphael.
De Britse ingenieur en uitvinder William Stanley (1829-1909) had liefst 78 patenten van spirometers op zijn naam.
In de 'Yorkshire Evening Post' publiceerde de Ierse artiest en illustrator Henry Fuirniss (1854-1925) een karikatuur over het gebruik van een spirometer.
De Franse fysioloog Charles Richet (1850-1935) ontwikkelde een methode om de respiratoire uitwisseling van zowel zuurstofconsumptie als koolstofdioxideproductie te bepalen, waarbij hij drie gelijkaardige grote “natte-gas”-meters gebruikte. Eentje registreerde de ingeademde lucht, een tweede de uitgeademde lucht en een derde de uitgeademde lucht na absorptie van de koolstofdioxide in een aangepaste absorbeerder. Het verschil gemeten tussen de tweede en de derde meter toonde de hoeveelheid koolstofdioxide aan die gedurende een bepaalde periode geëlimineerd werd. De methode van Hanriot en Richet werd niet algemeen aanvaard, ongetwijfeld omdat er specifieke fouten waren met gasmeters, die moeilijk of zelfs onmogelijk konden voorkomen worden. Net als de grote door Carl Speck (1828-1916) en Jules Tissot (1870-1950) gebruikte spirometers, had het toestel bovendien het nadeel dat het veel te zwaar was en dus onhandelbaar.
De Amerikaanse leraar L.O. Luther Gulick (1865-1918) legde vrij vroeg de regels vast voor een correcte uitvoering van een spirometrie. In zijn 'Manual for Physical Measurements in Connection with the Association Gymnasium Records', uitgebracht door de 'International committee of Young men’s Christian associations', stond op pagina 39 te lezen:
“Nadat je de longen hebt opgeblazen tot hun uiterste capaciteit, blaas je zachtjes in de spirometer. Je doet best drie pogingen en je noteert de hoogste.”
De prijs van de glazen spirometer van Samuel P. Lacey schommelde tussen 1 en 2 USD.
Met de ‘Chicago pipe medicator’ kon men de medicatie inhaleren via een mondstuk of via twee nasale buizen.
In de eerste editie van zijn 'Principles and Practice of Medicine' omschreef de befaamde Canadese Professor Geneeskunde Sir William Osler (1849-1919) astma als een spasme van de bronchiale spieren, met een zwelling van het muceuze membraan van de bronchiën. Maar de vader van de Westerse Geneeskunde vermeldde ook dat astma en hooikoorts dezelfde origine en symptomen hebben. Osler noteerde dat astma meestal begint in de kindertijd en daarna levenslang kan aanhouden. Ook stelde hij dat astma meer voorkomt bij mannen dan bij vrouwen en dat men het meteen moet behandelden. Veel van zijn remedies bevatten chloroform, een hete stimulerende drank zoals koffie of een dosis chloroform in hete whiskey, morfine, morfine met cocaïne, anti-spasmotica zoals belladonna, stramonium en lobelia in een solutie of in sigaretten, astma-sigaretten, tabaksrook en zuurstof.
Er waren een hele rist astma-sigaretten beschikbaar: Schiffmann’s Asthmador, Blosser’s, Potter’s, Marshall’s, Kinsman’s, Dr Guild’s green Mountain, Kellogg’s, Page’s, Regesan’s. Sommige bevatten stramonium en belladonna.
De Amerikaan Henry Thomas Lyttleton (1852-1944) vroeg een octrooi aan voor
"een verbeterde spirometer, die als doel heeft een eenvoudig, goedkoop en efficiënt apparaat te verschaffen, aangepast voor het gebruik door zieken, herstellenden en andere personen voor het oefenen van de longen en het meten en aangeven van de kubieke capaciteit of het volume van lucht verdreven uit de borst."
Op pagina 84 van 'On respiration in singing', de Engelse vertaling door de Britse arts Richard Norris Wolfenden (1854-1926) van het werk 'De la respiration dans le chant' van de Franse amateur-zanger Joseph Joal, die als arts werkte in de thermen van Le Mont-Dore, stond het volgende over de spirometer van Joal:
“…dit toestel heeft een dubbele vaas van Mariotte, bestaande uit twee op elkaar geplaatste kamers en van elkaar gescheiden door twee semi-circulaire diafragma's die verbonden zijn met een verticaal septum. De twee kamers worden met elkaar verbonden via een tube. Het toestel wordt voor de helft gevuld met water en die vloeistof vult het bovenste reservoir, indien we in het mondstuk blazen wordt een hoeveelheid water verplaatst die uit het bovenste naar het onderste reservoir vloeit; het gegradueerde glas laat toe om het vloeistofniveau te bepalen. Wanneer de bovenste kamer leeg is volstaat het om het toestel om te keren; de buis vast te zetten en het mondstuk op de kamer te plaatsen, gelijktijdig verhogen we de schroef en sluiten we de opening."
De manometer van Charles Denison (1845-1909), Professor borstziekten aan de University of Colorado, stond afgedrukt op pagina 26 van zijn boek 'Exercise and food for pulmonary invalids'. Het toestel registreerde enkel de expiratoire drukmetingen.
Een advertentie uit de New York Medical Journal toonde de ‘Ideal Pulmonary Inspirator’, een apparaat voor het toedienen van antiseptische middelen. Het werd aangeprezen bij artsen en geleverd met een lijst van antiseptische middelen..
De gecompresseerde zuurstof werd in 1895 ontdekt door de Duitse wetenschapper en chemicus Carl Paul Gottfried von Linde (1842-1934) en de Britse advocaat en wetenschapper William Hampson (1854-1926).
De Franse fysioloog Elisee Bouny (1872-1900) deed studies met de eerste ergometerfiets.
In het tweede deel van de 19de eeuw werden sporadisch rapporten gepubliceerd over toestellen die de VC registreerden. Het toestel van de Amerikaanse arts Silas W. Mitchell (1829-1914) was een miniatuur-versie van de huishoudelijke “droge gas meter”. Het toestel van de Schotse arts James MacMunn (1844-1927) was gewoon een uitzetbare zak met een lintmeter om de omvang te meten. Het toestel van de Amerikaanse Professor Charles Denison (1845-1909) was een eenvoudige rubberen blaasbalg en het toestel van de Britse uitvinder William Stanley (1829-1909) had een intern wiel, dat onder water draaide waardoor een naald ronddraaide op de wijzerplaat.
De 'Lung Strenght Machine' was een spirometer die op openbare plaatsen stond en waarmee men na de inworp van een muntstuk zijn longvolume kon meten .
Een advertentie voor Kutnow's poeder&sigaretten uit ‘The Medical Sentinel’ uit Portland, Oregon beweerde dat men er hooikoorts, astma en vele andere longaandoeningen mee kon genezen. Het bevatte geen lobelia of doornappel die in vele middelen gebruikt werd, of andere ingrediënten die schadelijk waren voor het hart.
De directeur van het fysiologisch psychologisch laboratorium van de Sorbonne Alfred Binet (1857-1911) besloot een onderzoek te doen naar spirometrie bij jonge kinderen van een basisschool in Parijs. Deze toekomstige uitvinder van de eerste intelligentietest schreef een brief aan de psychiater Edouard Toulouse (1865-1947)
“Ik reken op u voor de spirometer; geef me alstublieft een schriftelijke indicatie over hoe ik hem moet gebruiken, zodat ik me niet vergis."
Er waren verschillende soorten spirometers en de keuze van Binet viel op de Dupont-spirometer, een eenvoudig en goedkoop apparaat. Met dit eerste systematisch onderzoek naar de vitale capaciteit van schoolkinderen, wilde Binet nagaan of spirometrie een goede indicator was voor iemands lichamelijke ontwikkeling en of men met een spirometer zelfs zo ver zou kunnen gaan om de mate van intelligentie weer te geven.
De Amerikaanse arts James Monroe Munyon (1848-1918) raakte bekend door de homeopathische geneesmiddelen die hij patenteerde. De excentrieke Munyon verscheen in de Amerikaanse kranten met een pompadour-kapsel en begon in de vroege jaren 1890 zijn ‘Homeopathic Home Remedy Company'. In 1897 opende hij een kantoor in Londen en een depot in Liverpool. Via een groots opgezette reclamecampagne beloofde hij gratis flesjes voor remedies en daagde hij het Britse publiek uit om zijn nieuw geneessysteem te testen. Hij promootte zijn producten vanuit het hotel Hygeia op Munyon Island, in de buurt van Palm Beach, Florida. Hij kocht het luxueuze hotel in 1903 en behandelde er rijke zieken. Een van de attracties was de levering van Paw Paw Tonic, een wondermiddel gemaakt van papaya, waarvan later bleek dat het strychnine bevatte. Het hotel brandde in 1917 af en tijdens een lunch het jaar nadien stierf Munyon aan de gevolgen van een beroerte. Voor iedere ziekte had hij een aparte remedie :
Munyon’s Kidney Cure, waarvan een analyse in 1907 uitwees dat het 100% suiker was.
Munyon’s Asthma Cure (suiker en alcohol)
Munyon’s Blood Cure (suiker)
Munyon’s Special Liquid Blood Cure (suiker, kaliumjodide en kwikchloride)
Munyon’s Catarrh Cure (natriumbicarbonaat, zout, borax, fenol en gom)
Munyon’s Special Catarrh Cure (suiker)
Munyon’s Grippe Remedy (suiker en arsenicum)
Na vele klachten was men in de Verenigde Staten van oordeel dat deze producten niet-effectief waren en kreeg Munyon heel wat boetes. Toch ging hij gewoon verder met de verkoop ervan. Ironisch genoeg was een van zijn reclameslogans:
"‘Voor diegene die zieken bedriegt, is geen straf groot genoeg.”
Terwijl zijn remedies onder toezicht van de American Medical Association werden geplaatst, trouwde de 60-jarige Munyon in 1908 met zijn derde vrouw, de 24-jarige actrice Pauline Neff Metzger (1885-1951), die vijf jaar later van hem scheidde om haar acteercarrière te hervatten.
Munyon nam ook een patent op zijn eigen inhalator en op zijn Catarrhus Cure. Die werd verkocht in een groen flesje, waarop men een mondstuk en een smalle testtube met kurk kon monteren. In reliëf stond ‘Munyon’s inhaler cures colds, catarrh and all throat & lung diseases’ op het flesje, samen met ‘patented’ en ‘fill to the line’. De bedoeling was om twee verschillende vluchtige vloeistoffen in het flesje te mengen. Naast de glazen inhalator ontwikkelde hij ook een bakelieten, waarin men een met ‘geneesmiddel’ doordrenkte prop watten stak om te kunnen inhaleren.
De eerste manager van het Londense kantoor was de Amerikaanse arts Hawley Harvey Crippen (1862-1910), die jaren lang werkte voor de zetels in Philadelphia en Toronto en daar op Munyion een grote indruk naliet door zijn arbeidsethos en vermogen om de verkoop aan te zwengelen. Helaas kreeg Crippen problemen met zijn vrouw, die in de VS was achtergebleven om professionele zangeres te worden. Hij kon haar tenslotte overhalen om naar Londen te komen, waar hij een carrière voor haar trachtte te versieren in de musical-wereld. Maar hun stormachtige relatie beïnvloedde zijn werk. Hij werd ontslagen, ging eerst werken voor concurrerende firma's, om tenslotte zijn Yale Tooth Specialists en de Aural Clinic op te starten. Crippen werd later opgehangen, nadat hij zijn vrouw had vermoord.
Met zijn publicatie ‘The Inhalation of Oxygen in Acute Affections of the lungs’ leverde Andrew H. Smith (1837-1910) een van de grotere bijdragen aan de therapeutische zuurstof. De arts uit New York raadde het gebruik van zuurstof aan bij longaandoeningen die dyspnoe veroorzaken. In 1860 experimenteerde hij op dieren en in 1870 had hij bewezen dat de inhalatie van zuivere zuurstof volstrekt ongevaarlijk is.
In 1898 noemde men de luchtblaasjes in de longen niet langer ‘cellen’, maar werden ze in boeken en tijdschriften aangeduid als alveolen.
Emfyseem werd duidelijk omschreven als een verwijding van de longblaasjes en een atrofie van de alveolaire wanden.
De Britse arts Joseph McIntyre Patton (1860-1930) differentieerde een overmatige uitzetting van de alveolen als gevolg van obstructieve ziekten zoals astma, met overmatige hoeveelheid lucht in de longen als gevolg van weefselatrofie.
Van 1898 tot 1910 was de Bayer Heroïne op de markt beschikbaar als hoest-onderdrukker, het product zou beter zijn dan morfine en codeïne. Bayer Pharmaceutical Products ontdekte heroïne (diacetylmorfine) en zond als promotie gratis duizenden stalen naar de artsen. Vanaf 1899 doken er echter verhalen op over mensen die tolerant werden aan het medicament en in de volgende jaren werden gevallen van verslaving gemeld. Bayer stopte de productie ervan in 1913 en in 1924 werd het product in de VS verboden.
Smith Glyco-Heroin was een combinatie van heroïne en glycerine en had eveneens hoesten als indicatie.
Ayer’s Cherry Pectoral bevatte zowel morfine als heroïne en werd verkocht als middel tegen verkoudheid, hoesten en ‘alle ziekten van de keel en longen’.
De Duitse fysioloog Heinrich Johannes Boruttau (1869-1923) uit Leipzig lanceerde een eigen spirometer.
De Franse fysioloog Etienne-Jules Marey (1830-1904) verbeterde zijn pneumograaf een tweede keer.