De Britse scheepsarts Alexander Rattray (1845-1906) vervaardigde een vierkante versie van de spirometer van John Hutchinson (1811–1861).
In zijn artikel in de ‘Glasgow Medical Journal’ omschreef George Beatson (1848-1933), de Britse pionier van de oncologie, de eerste met stoom aangedreven inhalator van zijn Duitse collega Louis Waldenburg (1837-1881) als volgt:
‘... een instrument waarmee men medicamenteuze spray kan produceren in combinatie met stoom en door de drijfkracht van dat principe’.
De Westminster inhalator werd in 1880 gebouwd. Deze stoominhalator voor het inhaleren van medicamenten zoals menthol, benzeen en eucalyptus werd vervaardigd door instrumentenbouwer Charles Verdin (1848-1907) uit Parijs. De vloeistof werd op een spons gegoten, die in een glazen container lag die op zijn beurt in een chromen cannister zat. Via een handbediende pomp in een houten box werd lucht in het toestel gebracht. Het geheel kostte wel 40 francs, een fors bedrag voor die tijd.
De Franse arts Victor Burq (1822-1884) stelde zijn pulsometer gymno-inhalator voor aan l’Académie des Sciences. Met dit toestel kon men het volume ingeademde lucht meten in cm³, evenals de gebruikte inspiratie- en expiratiekracht in gram.
De eminente Duitse fysioloog Eduard Pflüger (1829-1910) presenteerde zijn 'pneumonometer'. Pflüger gebruikte het werk van Boyle bij de constructie van een metalen cilinder, die lang genoeg was om er een man in te zetten. Hij noemde hem de 'Menschendose' (mensendoos = body box). Pflüger vroeg aan de proefpersoon om volledig uit te ademen tot aan het residuele volume. Daarna decompresseerde hij plots de inhoud van de doos en dus ook de lucht rond de proefpersoon en zijn alveolen. Door dit manoeuver zette het alveolaire gas uit en gezien de proefpersoon zijn borst in volledige expiratie hield, moest het toegevoegde gasvolume door die expansie de longen verlaten en kon het opgevangen worden in een aan de proefpersoon gekoppelde spirometer. Vermits hij de initiële alveolaire druk, de nieuwe lagere druk en het gasvolume dat uit de longen kwam kende op het moment dat de thorax in zijn minimaal volume gehouden werd, kon Pflüger het originele gasvolume in de longen berekenen. Voor het residuele volume rapporteerde hij bij een volwassen man waarden van 400 tot 800 ml. Om deze methode te kunnen verfijnen en aanvaard te krijgen, hield Pflüger ze niet lang genoeg vol.
In 'The Medical Brief', een maandelijks wetenschappelijk magazine over geneeskunde en chirurgie, verscheen publiciteit voor de spirometer van J.P. March op pagina 26 van het elfde nummer van Volume 10. De tekst vermeldde dat het toestel op twee manieren nuttig werk leverde. Eerst en vooral werden de symptomen vroegtijdig ontdekt, wat de basis vormde voor een evaluatie van het ziekteverloop. Maar nog belangrijker was dat de ademhalingscapactiteit versterkt en verhoogd werd door het toestel dagelijks te gebruiken. De patiënt moest in een ballon blazen, waaraan een meetlint bevestigd was. Dat lint registreerde de omtrek en van daaruit werd het volume bepaald. De kritiek was dat de ballon regelmatig kapot sprong en dat er 20mmHg druk nodig was vooraleer men een expiratietest kon meten.
De vindingrijkheid van de Franse fysioloog Etienne-Jules Marey (1830-1904) kende geen grenzen. Zo construeerde hij een toestel met een klein diafragma (tambour), dat op druk reageerde. Het toestel versterkte de beweging van de tambour en vervolgens werd de ademhaling geregistreerd op een kymograaf.
De sigaretten die de Britse arts Henry Hyde Salter (1823-1871) voorschreef aan kinderen voor de behandeling van astma, kregen navolging. Publiciteit promootte de astma-sigaretten van Dr. Batty, met de nadrukkelijke waarschuwing dat ze niet bedoeld waren voor kinderen jonger dan zes jaar. Het was een toepassing van het smeersel van de Amerikaanse zakenman Earl Sawyer Sloan (1848-1923), dat hij in 1871 voor het eerst bij paarden gebruikte. Sloan werd miljonair door de verkoop ervan.
De enige spirometer die in de eerste Verdin-catalogus van 1882 te koop werd aangeboden, was die van Franse Professor Fysiologie Paul Regnard (1850-1927), een oud-student en medewerker van Paul Bert (1833-1886). Voor zijn experimenteel onderzoek in het Parijse ziekenhuis La Salpêtrière naar pathologische variaties in respiratoire verbranding had deze adjunct-directeur van het fysiologisch laboratorium van de Sorbonne een complex apparaat ter beschikking in het laboratorium van zijn mentor, Professor Anataomische Pathologie Jean-Martin Charcot (1825-1893). Volgens de Verdin-catalogus kon men met de spirometer van Regnard de bewegingen van de borstkas registreren, evenals de hoeveelheid uitgeademde lucht en de tijd waarin de verschijnselen optraden. Voordat hij een beroemde instrumentenbouwer werd, werkte Charles Verdin (1848-1907) als werktuigbouwkundig ingenieur voor de Franse fysioloog Etienne-Jules Marey (1830-1904).
In zijn boek 'The Therapeutics of Respiratory Passages' legde de Amerikaanse arts James Prosser (1836-1918) uit dat een nevel goed werkt voor niet-vluchtige en vluchtige medicijnen, omdat
"het deeltjes van vaste stoffen (het geneesmiddel) met zich meedraagt, alsof ze in een solutie zouden zitten."
Dit concept werd voor het eerst bedacht toen men merkte dat er een spray of nevel gevormd wordt telkens een snelle waterstroom een rots raakt. De idee om dit te gebruiken voor inhalatie in de Geneeskunde, werd door de Franse arts Victor Auphan (1827-1909) in 1849 voor het eerst toegepast in de spa van het Franse Euzet-Les-Bains. In zulke kuuroorden goot men mineraalwater over verwarmde rotsen en ademde men de opgewekte stoom daarvan in.
Een publiciteit van 1885 uit de Britse krant ‘The Graphic’ promootte het gebruik van ‘Girdwood’s Patent Asthma Remedy’.
Op de spirometer zonder tegengewicht van William A. Sheppard kon men het volume aflezen op een staaf die aan de cilinder bevestigd was.
Het apparaat van de Oostenrijkse arts Arthur Schnitzler (1862-1931) werd voor de behandeling van longziekten gebruiikt. Het toestel was gebaseerd op dat van de Duitse Professor borst- en keelaandoeningen Louis Waldenburg (1837-1881) en kon ijle of gecompresseerde lucht leveren. In zijn boek 'The Inhalation Treatment of the organs of respiration including Consumption' vermeldde de Britse arts Arthur Hill Hassal (1817-1894) dat zulke behandeling schadelijk was voor patiënten.
Op pagina 12 van 'Anthropometric apparatus: with directions for measuring and testing the principal physical characteristics of the human body' van de Amerikaanse director of physical training Dudley Allen Sargent (1849-1924) werd een droge Barnes spirometer afgebeeld.
In zijn boek ‘Compound Oxygen – Its mode of Action and Results’ maakte de Amerikaanse arts George Rogers Starkey (1823-1896) publiciteit voor zijn bloeiend salon voor inhalatie-behandelingen in Philadelphia. Hij besprak heel wat casussen, elk van hen met mirakuleuze genezing. De auteur stelde dat hij hogere zuurstofconcentraties leverde dan die uit de atmosfeer, wat pertinent onwaar was.
In juni 1887 presenteerden de Franse natuurkundige en scheikundige Maurice Hanriot (1854-1933) en de Franse fysioloog en toekomstige Nobelprijswinnaar Charles Richet (1850-1935) de nieuwste spirometer van Charles Verdin (1848-1907) aan de Société de biologie de Paris. Deze nieuwe spirometer was bijzonder handig omdat hij gebaseerd was op het principe van droge gasmeters. Het toestel kende een groot succes, ook al was de prijs van 90 Franse Frank vrij fors. Het jaar nadien presenteerde Verdin zijn nieuwe spirometer in zijn tweede catalogus, die hij speciaal gedrukt had voor de Wereldtentoonstelling in Parijs.
Theofylline is een wit kristalvormig alcaloïdepoeder dat in 1888 voor het eerst gewonnen werd uit de bladeren van de Camellia sinensis, hoewel het al rond 1000 v.C. in China werd voorgeschreven als astma-remedie. Het heeft dezelfde effecten als caffeïne en theobromine.
De inhalator van Simon Godfrey was een glazen toestel voor het inhaleren van ammoniumchloride. Men kon apart kleinere flesjes aankopen voor het navullen. Ammoniumchloride-inhalators werden gebruikt voor het behandelen van bronchiaal catarrh en hooikoorts.
De Amerikaanse uitvinder Joseph W. Jones (1876-1960) ontwierp een eenvoudig apparaat, dat gebaseerd was op de pneumotherapie van de Duitse Professor Geneeskunde Louis Waldenburg (1837-1881). Het leverde zowel druk als vacuüm voor het behandelen van longziekten en het stond afgebeeld op pagina 221 van volume 10 van 'Transactions of the Louisiana State Medical Society'.
In mei 1888 presenteerde de Franse fysioloog Etienne-Jules Marey (1830-1904) de spirometer die hij gebruikte in zijn laboratorium aan het Collège de France aan l'Académie des Sciences. Met dit door zijn technieker Georges Demenÿ (1850-1915) ontwikkelde toestel werd de stroom in- en uitgeademde lucht geregistreerd. De jaren voordien had Marey aangetoond dat er permanente veranderingen optreden in de frequentie en amplitude van ademhalingsbewegingen bij proefpersonen die getraind werden in spieroefeningen, in het bijzonder tijdens het hardlopen.
De Amerikaanse arts Edwin Goodwyn (1825-1902) zoog water op in een 'pneumatisch vat'. Hij stelde vast dat de vitale capaciteit zelfs 4.460 ml kon zijn. Hij corrigeerde de metingen naar temperatuur, maar gebruikte geen neusklem.
Een in Minneapolis gevestigd bedrijf verkocht een kleine glazen inhalator met olie van kamfer, eucalyptus, den en mosterd voor 50 cent.
In 1899 nam de Amerikaanse uitvinder Frederick Augustus Roe (1843-1899) een patent op de Carbolic Smoke Ball, een inhalator die uit een holle rubberen bal bestond. Door op de bal te persen produceerde men een poederwolk, een mengsel van zoethout en wit nieskruid, samen met teerachtige residuen met de geur van carbolzuur, ook fenol of hydroxibenzeen genoemd. Het apparaat kostte tien shilling en kon voor vijf shilling opnieuw gevuld worden. De indicaties waren aandoeningen van de luchtwegen zoals griep, astma, bronchitis, kroep, kinkhoest en vele anderen. Van heel wat gekende mensen werden getuigenissen gepubliceerd. In een advertentie beloofde de fabrikant een compensatie van tweehonderd Pond, als de gebruiker toch griep zou krijgen.
Onder het hoofdstuk 'Aerotherapy' van 'Essay on medical pneumatology' van de Franse chirurg Jean Nicolas Demarquay (1814-1875) verscheen op pagina 266 de tekening van een apparaat voor een behandeling met zuurstof. De zuurstof werd chemisch bereid en dan gestockeerd voor gebruik. Het toestel was een combinatie van een verdelende gazometer, een inhalatiefles en een droge spirometer.