Toen hij een bad nam, bemerkte de Nederlander Herman Boerhaave (1668-1738), hoogleraar Geneeskunde aan de Universiteit van Leiden, dat het badwater steeg bij inademen en terug daalde bij uitademen.
Als eerste wetenschapper registreerde de Britse arts James Jurin (1684-1750) absolute metingen van luchtvolumes. Hij noteerde een tidaal volume van 650 ml en een maximale expiratie van 3.610 ml. Hij voerde zijn experiment uit door uit te ademen in een varkensblaas. Door het toepassen van de principes van Archimedes (287-212vC) kon hij het luchtvolume meten binnen de blaas. Jurin bekleedde een centrale plaats in de Britse medische en wetenschappelijke kringen. Zijn sterke verdediging om in te enten tegen pokken, leverde hem heel wat erkenning op, zowel in Engeland als in het buitenland. Hij was zeven jaar lang secretaris van de Royal Society en nam deel aan de belangrijkste wetenschappelijke debatten uit die tijd. De briefwisseling van Jurin levert een schat aan informatie over de studie van de achttiende eeuwse geneeskunde en natuurfilosofie. Het is een brede en waardevolle collectie brieven en een uitgebreide lijst van publicaties.
In zijn ‘Thesaurus Anatomicus Primus’ presenteerde de Nederlandse anatoom Frederick Ruysh (1638-1731) de eerste tekeningen van emfyseem.
Tijdens de eerste helft van de 18de eeuw bekrachtigde de Britse predikant Stephen Hales (1677-1761) Jurin's bevindingen over een maximale expiratie van 3610 ml. In een varkensblaas registreerde hij het maximale uitgeademde luchtvolume, door de daaruit volgende waterverplaatsing te meten volgens het principe van Archimedes (287-212 v.C.). Zijn inschatting was dus 3,6 L, van hetgeen later de VC (vitale capaciteit) werd genoemd. De vroegste longvolumes werden uitgedrukt in ATPS waarden (Ambient Temperature, Pressure and Saturation), wat zo’n 10% minder is dan volumes bij BTPS (Body Temperature, Pressure and Saturation). Eigenaardig genoeg zaten de resultaten van Hales verborgen in de monografie 'Vegetable Statics', die vooral gericht was op experimenten met groentensap. Zijn beschrijving van een collectiemethode van gas boven water, was een andere belangrijke bijdrage voor de latere ontplooiïng van de spirometrie. Hij ontwikkelde die echter om de verbrandingsproducten van een kachel te bestuderen en blijkbaar gebruikte hij ze nooit voor respiratoire metingen. Zijn belangrijkste fysiologische bijdrage waren de eerste bloeddrukmetingen. Hij verklaarde de natuur van respiratoire gassen, waarbij hij een onderscheid maakte tussen hun vrije (gazeuse) en vaste (chemisch gecombineerde) vorm. Tevens toonde hij aan dat men het herademen vanuit een gesloten circuit kon uitbreiden, als geschikte gasabsorbeerders werden ingeschakeld. Voor het verzamelen van gassen vond hij de pneumatische laagte uit en hij berekende de oppervlakte van de binnenzijde van de longen. Hij mat de grootte van de alveolen en berekende de tijd die het bloed in de pulmonale capillairen doorbrengt. Ook de U-buis manometer was een van zijn uitvindingen en hij mat de intra-thoracale druk tijdens een normale en een geforceerde ademhaling. Bovendien is Hales bekend om zijn nauwkeurige metingen en aandacht voor details, wat vanzelfsprekend zeer belangrijk is bij het bepalen van de correcte absolute metingen van longvolume en longinhoud.