De Amerikaan Robert A. Bruce (1916-2004), cardioloog en fysioloog aan de University of Washington, beschreef zijn 'multi stage inspanningstest' voor loopbanden, later bekend als het ‘Bruce Protocol’.
"Je koopt nooit een tweedehandsauto zonder er mee gereden te hebben om na te gaan hoe de motor presteert tijdens de rit," zei Bruce, "hetzelfde is waar voor de evaluatie van de hartfunctie."
Bruce wordt bestempeld als de vader van de inspanningsproef. Het Bruce-protocol is het meest gebruikte protocol voor klinische inspanningstesten op loopbanden. Het werd ontwikkeld voor hartpatiënten en bestond uit een snelheidsverhoging en een elevatie van het loopvlak om de drie minuten. Zuurstofopname uitgedrukt in METS werden afgeleid uit de testen bij ‘normale’ proefpersonen en voor elke testminuut in het Bruce protocol vastgelegd. In de aangepaste versie van het Bruce-protocol, bleef de snelheid constant gedurende de eerste drie fasen, startend met 2,7 km/h op 0% helling. Na de derde fase verhoogden alle drie minuten zowel de snelheid als de helling.
In de DDR werd een vijf jaar durende opleiding 'Facharzt für Sportmedizin' ingevoerd. Over het hele grondgebied werden twintig kabinetten voor 'Sportmedizinischen Dienst' (SMD) opgericht, waarin zo’n 1.800 mensen actief waren.
Het toonaangevend sportmedisch onderzoek gebeurde in de jaren '70 grotendeels in het Forschungsinstitut für Körperkultur und Sport van Leipzig. In Kreischa werd een een medisch revalidatiecentrum opgericht met bijzondere aandacht voor topsport. Later werd ook een labo voor dopingonderzoek geopend.
De atleten werden er op hun kunnen getest en voorbereid op wedstrijden. Op de foto ziet men atlete Gunhild Hoffmeister (1944-), die op de Olymische Spelen van 1972 en 1976 zilver won op de 1.500m.
Professor Helga Pfeifer (1920-2015) onderzoekt de zuurstofopnamecapaciteit bij zwemmers in een zwembad met stroming.
Gerd-Dietmar Klause (1945-) zilver op de 50 km skiën van de Olympische Winterspelen van 1976, wordt op een aangepaste loopband getest.
Het professionele was dat iedere atleet op zijn specifieke sport werd getest, zoals de gewichtheffer links en de roeister rechts.
In 1963 zag de Australian Sports Medicine Federation het levenslicht.