Voor trainingsdoeleinden en voor verbeterde krachtmetingen werden meer en meer speciaal vervaardigde roeimachines gebruikt.
Een origineel ontwerp omvatte een groot, zwaar en stevig ijzeren vliegwiel met een mechanische wrijvingsrem. Het werd ontwikkeld door de Australiër John Harrison (1924-2012) van de Leichhardt Rowing Club in Sydney. In 1956 nam hij met de vier zonder stuurman deel aan de Olympische van Melbourne en later werd hij hoogleraar Werktuigkunde aan de University of New South Wales. Harrison kwam op dit idee na zijn ontmoeting met Professor Frank Cotton (1890-1955), hoogleraar Fysiologie aan de University of Sydney.
J. B. Yu legde de criteria vast voor het screenen op CAD bij loopbandtesten:
ST-depressie > 1,0 mm
Verandering in de T-golf (opwaarts - omgekeerd)
Verhoging van T golfamplitude en Q-T duur
De University of Washington begon loopbanden te gebruiken voor de diagnose van hart- en longziekten. Het toestel was een uitvinding van Robert Bruce (1916-2004) en Wayne Quinton (1921-2015).
Robert Arthur Bruce (1916-2004) was een internationaal erkende Hoogleraar Cardiologie aan de University of Washington. Omwille van zijn veelzijdig onderzoek en de ontwikkeling van het Bruce Protocol wordt hij de ‘vader van de inspanningscardiologie’ genoemd. Vóór het Bruce-protocol was er geen veilige, gestandaardiseerde controle van de hartfunctie bij inspanningsproeven. Soms werd de Master's Two-Step Test gebruikt, maar die was voor de meeste patiënten te vermoeiend en ook ontoereikend voor de beoordeling van de respiratoire en circulatiefuncties tijdens variërende inspanningsoefeningen. De meeste artsen vertrouwden op de klachten van hun patiënten bij inspanning en onderzochten ze alleen in rust. Om deze problemen aan te pakken ontwikkelden Bruce en Dokter Paul Yu (1915-1991) een inspanningstest voor een loopband. De test maakte gebruik van relatief nieuwe technologische ontwikkelingen van het ECG en gemotoriseerde loopbanden.
Bio-ingenieur Wayne Quinton (1921-2015) ontwikkelde meer dan dertig biomedische toestellen. Hij studeerde af in de biomedische technologie aan de University of Washington.
De Britse artsen Sir Adolfe Abrahams (1883-1967) en Sir Arthur Porritt (1900-1994) vormden de British Association of Sport and Medicine (BASM). Abrahams was de broer van Harold Abrahams (1899-1978), die de 100m won op de Olympische Spelen van 1924 in Parijs en van Sidney Abrahams (1885-1957), die in 1913 Brits kampioen verspringen werd. Porritt was chirurg in het leger, van 1967 tot 1972 Gouverneur-generaal van Nieuw Zeeland en winnaar van het brons op de 100m tijdens de Spelen van Parijs.
Samen met het bedrijf Monark bouwde Per-Olof Åstrand (1922-2015), Professor Fysiologie aan het Karolinski Institut van Stockholm, een mechanisch geremde ergometer. Om het vliegwiel af te remmen gebruikte hij riemen. De riem was bevestigd aan de draai-as van de slingertrommel, de slingerarm en het slingergewicht. In rust hing de slinger loodrecht en hij zwaaide uit bij het trekken van de remband. Die uitzwaai en daarmee dus de trekkracht was in Kilopond afleesbaar op de Newton geijkte schaal.
1 mkp = 9,81 Joule (˜ 10 joule) = 9,81 Newtonmeter (Nm ˜ 10)
Per-Olof Åstrand (1922-2015) was een van de grondleggers van de moderne inspanningsfysiologie. Zijn onderzoeksgebieden situeerden zich op het menselijk transportsysteem van zuurstof, beperkende factoren voor maximaal aëroob vermogen, effecten van omgevingsfactoren, fysieke prestaties met betrekking tot leeftijd en geslacht, gezondheid en fitness, preventieve geneeskunde en revalidatie. Åstrand is bekend voor zijn ontwikkeling van de Astrand Rhyming Cycle Test, een submaximale aërobische fitnesstest waarbij de proefpersoon zeven minuten fietst aan een constante workload en waarbij de hartslag om de minuut geregistreerd wordt.
Samen met de Noorse fysioloog Käre Rodahl (1917-2008) is hij ook de auteur van het Textbook of Work Physiology, dat in zeven talen vertaald werd. In totaal publiceerde Åstrand meer dan tweehonderd wetenschappelijke werken.
Ook Åstrand gebruikte de Douglas zak voor het meten van de zuurstofopname bij toenemende belasting.