Een artikel uit een Amerikaans tijdschrift.
Vrij vertaald:
Het menselijk lichaam ondergaat testen met machines
Net zoals ze de prestatiegrafieken van een stoommachine of benzinemotor bijhouden, bestuderen ingenieurs nu het menselijk lichaam, een motor die vergeleken met eender welke andere veel efficiënter is in het omzetten van brandstof naar inspanning. Aan het Kaiser-Wilhelm-Instituut in Duitsland werken proefpersonen in een miniatuur mijn, bedienen ze zaagmachines en persluchthamers, rijden ze met ingebeelde auto's en lopen ze op loopbanden, terwijl elektrische contacten hun bewegingen registreren en hun voeding en ademhaling chemisch geanalyseerd wordt. De verkregen gegevens zullen tot een beter fabricatieontwerp en -beheer leiden.
HET TESTEN VAN EEN TRAP
Om het beste ontwerp voor een trap te bepalen waardoor hij gemakkelijker kan beklommen worden, wordt de adem van de patiënt bij het bestijgen van meerdere trappen in verschillende gradaties geanalyseerd.
HET METEN VAN DE NERVEUZE CONCENTRATIE
In deze test van de menselijke machine wordt met een ingebeelde auto langs een golvende lijn gereden. Op die manier wordt nauwkeurig iemands vermogen bepaald om snel te reageren en om concentratie vergende taken uit te oefenen, gezien de zenuwreactie geregistreerd wordt.
WERKING VAN HET HART
Hartslagen worden hoorbaar gemaakt met de bovenstaande elektrische machine. Veranderingen in de harttonen bij het wijzigen van de positie van de proefpersoon zijn een hulp bij de diagnose van vermoeidheid
MINIATUUR MIJN
Elektrische contacten registreren de bewegingen terwijl de proefpersoon in deze laboratoriummijn werkt. De proeven helpen bij het ontwerpen van toestellen.
ENERGIE GEBRUIKT TIJDENS HET LOPEN
Inspanning tijdens het lopen wordt bepaald terwijl de proefpersoon op deze loopband beweegt. Zijn uitgeademde lucht wordt geanalyseerd en de geleverde energie wordt dus door de samenstelling van zijn ademhaling bepaald.
De machtsgreep van Hitler in 1933 betekende ook een enorme omwenteling in de Duitse Geneeskunde. Via de Neuen Deutschen Heilkunde legden de nazi’s de fundering voor de verankering van hun 'nationaal socialistische raciale hygiëne'. Als gevolg van de beruchte rassenwetten werden gerenommeerde Joodse sportartsen het slachtoffer van het nazistische raciale fanatisme. De bekendste namen waren Dokter Ernst Jokl (1907-1997) uit Breslau, Dokter Fritz Duras (1896-1965) uit Freiburg en Professor Rahel Hirsch (1870-1953) (foto) uit Berlijn. Het gewicht van de sportmedische activiteit verschoof zich naar de militaire dienst en sport.
Emil Ketterer (1883-1959) werd benoemd tot ‘Obergruppenführer’ van de Duitse bond voor sportartsen. Ketterer had als arts en als atleet aan de Olympische Spelen van 1912 deelgenomen, maar was onder het Nazi regime betrokken bij de goedkeuring en de promotie van euthanasie .
De Amerikaanse fysioloog David Bruce Dill (1891-1986) werkte in zijn Harvard Fatigue Laboratory mee aan een studie over zuurstofschuldmechanisme, samen met de Italiaanse fysioloog Rodolfo Margaria (1901-1983) en de Britse fysioloog Harold T. Edwards (1925-2013). Het was een van de meest opmerkelijke studies naar de effecten van de vergrijzing op atleten. Onder de proefpersonen was Don Lash (1912-1994), die in 1936 het wereldrecord van de twee mijl naar zich toehaalde. Veel van de andere proefpersonen hadden het trainen stopgezet nadat ze de universiteit hadden verlaten. Lash daarentegen was verder blijven trainen en op 49-jarige leeftijd liep hij nog steeds 45 minuten per dag. Het gevolg daarvan was dat de VO2max van Lash met 33% daalde, maar bij zijn ongetrainde leeftijdsgenoten was dat gemiddeld 43%. De gegevens suggereerden dat fysieke training op jonge leeftijd niet garant staat voor een beter uithoudingsvermogen op latere leeftijd, tenzij de lichamelijke activiteit gehandhaafd blijft.
In 1933 noteerde men in de Sportgeneeskunde een nieuwe mijlpaal in de ontwikkeling van de inspanningsdiagnose. Aan de hand van de laktaatverhoudingen werd het fenomeen van laktaat en aërobe-anaërobe drempel overgang gepresenteerd als een verandering van de alactic tot melkzuur/zuurstof schuld. Daarin lukte de Italiaanse arts Rodolfo Magaria (1901-1983), directeur van het Instituut voor Fysiologie aan de Universiteit van Milaan.
Een artikel in het magazine 'Popular Science' meldde dat in een Engelse sportclub een loopband als 'one man trainingstraject' werd gebruikt.