Onder de titel 'Science is striving to determine the secrets of Veteran’s Performance' werd in een Amerikaans tijdschrift naar het fysieke onderzoek van de Amerikaanse lange afstandsloper Clarence DeMar (1888-1958) verwezen, die tijdens de Olympische Spelen van 1924 in Parijs brons won op de marathon en die zich voorbereidde voor een vierde Olympische deelname. Het onderzoek gebeurde met veldtesten, probleempje was echter dat de arts met de atleet moest meelopen voor het verzamelen van de resultaten.
De Britse chirurg Charles Brehmer Heald (1882-1974), die verantwoordelijk was voor de elektrotherapeutische afdeling van het Royal Free Hospital, schreef het baanbrekende boek 'Injuries and Sport: A General Guide for the Practitioner'.
De Britse orthopedisch chirurg William Eldon Tucker (1903–1991) schreef het essay ‘Athletic Injuries’ in The British Encyclopaedia of Medical Practice.
Tucker was afkomstig van Bermuda en speelde ook rugby voor Cambridge University, St. George's Hospital, Blackheath en Barbarian. In 1926 werd hij ook drie keer opgeroepen voor het Engelse nationale team.
In 1956 stichtte hij samen met de Nieuwzeelandse legerchirurg Arthur Porritt (1900-1994) en de Britse sportarts Sir Adolphe Abrahams (1883-1967) de British Association of Sport and Medicine.
De Amerikaanse cardioloog en David Scherf (1899-1977) stelde voor om een ECG af te nemen bij matige inspanning als diagnosehulp voor coronaire insufficiëntie. Hij noteerde dat slechts bij 75% van de anginapatiënten een ST-depressie aanwezig was tijdens een inspanningsproef.
Professor Charles McCloy (1886-1959), een inspanningsfysioloog van de State University Iowa, argumenteerde in de vakliteratuur voor een terugkeer naar de doelstellingen van de lichamelijke gezondheid en ontwikkeling.
Hij schreef de bijdragen:
In 1932 werd in het Berlijnse Universitair Ziekenhuis Charité een kliniek voor sportgeneeskunde opgericht, waarvan de Duitse internist Herbert Herxheimer (1894-1985) de leiding kreeg.