De introductie van de ergospirometrie door de Duitse Professor Geneeskunde Hugo Wilhelm Knipping (1895-1984) was van fundamenteel belang voor de verdere klinische inspanningsdiagnostiek. Met behulp van zijn toestel kon Knipping tijdens een gedoseerde arbeidsbelasting zowel de respiratoire volumes als de respiratoire gassen meten. Dit werd mogelijk door de ontwikkeling van de ergometer van Carl Speck (1828-1916).
De Amerikaanse cardiologen Arthur Master (1897-1973) en Gordon Oppenheimer (1900-1974) van het Mount Sinai Hospital in New York City, introduceerden een gestandaardiseerd oefenprotocol voor het bepalen van de functionele capaciteit en hemodynamische respons, maar pas in de jaren 1950 werd het eerste ergospirometrie apparaat ontwikkeld dat aan alle wetenschappelijke eisen voldeed.
In 1929 publiceerden de Amerikaanse fysiologen Edward Christian Schneider (1888-1954) en Gordon Clark Ring (1901-) de resultaten van een twaalf weken durend trainingsprogramma voor het verbeteren van het uithoudingsvermogen bij een persoon. Ze toonden een stijging aan van 24% van de ‘crest load’ van zuurstof of de maximale zuurstofopname.
In 1929 werd in Groot-Brittannië de Medical Association of Physical Culture opgericht.
Onder auspiciën van de Italian Olympic Association (CONI), bestaande uit de meest invloedrijke sportartsen van Italië, zag de Italiaanse Vereniging voor Sportgeneeskunde ‘Federazione Medico Sportiva Italiana’ (FMSI) het levenslicht.
De FMSI organiseerde wetenschappelijke en praktische cursussen in sportgeneeskunde voor huisartsen, evenals cursussen voor coaches en masseurs. Giancinto Viola (1870-1943) en Nicola Pende (1880-1970), twee van de meest invloedrijke Italiaanse sportartsen uit die tijd, ontwikkelden een biometrisch evaluatieschema voor atleten. Het eerste Italiaanse instituut voor sportgeneeskunde werd opgericht in 1929 in Bologna. Tussen 1929 en 1931 hadden de sportartsen 2.400 jongens en meisjes en 342 wedstrijdsporters geëvalueerd om hen te helpen bij het kiezen van de sport die het meest geschikt voor hen was. In 1930 richtte CONI in Rome een speciaal ziekenhuis voor traumatologie op om gewonde sporters gratis te kunnen behandelen. Eveneens in 1930 keurde CONI een regeling goed van de artsenfederatie om alle medische aspecten van sport in Italië te coördineren en te controleren. Italiaanse sportartsen waren volledig geïntegreerd in de fascistische staat en weinigen waren tegen de maatregel. Tegen 1935 waren 2.000 leden belast met medische zaken binnen staatsorganisaties. Deze investering werd duidelijk in de prestaties van Italiaanse atleten op de Olympische Spelen van 1932, waar ze tweede werden, en in Berlijn in 1936, toen ze derde werden.
In 1929 ontwikkelde de Duitse fysiotherapeute Elisabeth Dicke (1884-1952) de ‘bindweefselmassage'.