In 1922 won de Britse fysioloog Archibald Hill (1886-1977) de Nobelprijs Geneeskunde voor zijn onderzoek op het gebied van de fysiologie van spieren en oefeningen.
Hill deed nauwkeurige metingen van de warmte die vrijkomt wanneer skeletspieren samentrekken en ontspannen. Een belangrijke bevinding was dat er warmte wordt geproduceerd tijdens het samentrekken, wat een investering van chemische energie vereist, maar niet tijdens de ontspanning, die passief is. Voor zijn eerste metingen gebruikte hij apparatuur die de Zweedse fysioloog Magnus Blix had achtergelaten. Hill mat een temperatuurstijging van slechts 0,003 °C. Na publicatie hoorde hij dat enkele Duitse fysiologen al gerapporteerd hadden over hitte en spiercontractie en daarom trok hij naar Duitsland om meer over hun werk te leren. Hij verbeterde zijn apparaat voortdurend om het gevoeliger te maken en om het tijdsverschil tussen de warmte die vrijkwam door het preparaat en de opname ervan door zijn thermokoppel te verkleinen.
Samen met de Duitse arts en natuurkundige Hermann Helmholtz (1821-1894) wordt hij beschouwd als een van de grondleggers van de biofysica.
In 1920 bekleedde hij de leerstoel fysiologie aan de Victoria Universiteit van Manchester bekleedde, als opvolger van William Stirling (1851-1932). Hij rende elke ochtend van 7.15 tot 10.30 uur en toonde dat een sprintje trekken afhankelijk is van energievoorraden die daarna worden aangevuld door een verhoogd zuurstofverbruik. Parallel aan het werk van de Duitse afrts en biofysicus Otto Fritz Meyerhof (1884-1951) lichtte Hill de processen toe waardoor mechanisch werk in de spieren wordt geproduceerd. Hill introduceerde de concepten van maximale zuurstofopname en zuurstofschuld.
Zijn belangrijkste werken:
In 1922 werden aan de Duitse Universiteiten heel wat onderzoekscentra opgericht, die instonden voor de sportmedische begeleiding van studenten. In die context werd Wolfgang Kohlrausch (1888-1980) in Berlijn tot Sportarts van de Universiteitsstudenten benoemd. Hij opende ook een private massageschool.
De Franse Vereniging voor Sportgeneeskunde (SMEPS) publiceerde de eerste editie van haar sportmedisch tijdschrift 'Revue Médicale d’Éducation Physique et de Sport', meteen ook het eerste tijdschrift over Sportgeneeskunde in Europa.
Met een toestel uit 1922 werd de maximale arbeid gemeten. Een zwaar vliegwiel zorgde voor de inertie waartegen biceps en brachialis anticus moesten werken om een rotatie te bekomen.
In Zwitserland richtte sportarts Wilhelm Knoll (1876–1958) de Zwitserse Vereniging voor Sportgeneeskunde op.
Ook in Nederland werd een sportgeneeskundige vereniging opgericht.
De studie over de effecten van lichaamsbeweging en inspanning op lichaamsspieren herwon aan interesse toen de Engelse fysioloog Archibald Hill (1886-1977) en zijn Duitse collega Otto Meyerhof (1884-1951) de Nobelprijs kregen uitgereikt voor hun onderzoek naar Muscle Glycolytic Metabolism.
Met de Metabolimeter registreerde de Amerikaanse fysioloog Harry M. Jones het metabolisme.
Op pagina 38 van de 'Journal of Experimental Medicine' verscheen het artikel 'The respiratory response to carbon dioxide' van H. Withridge Davies, George R. Brow (1883-1953) en Carl A.L. Binger (1890-1976), waarin dieper werd ingegaan op het gebruik van de Douglas Bag als rebreathing systeem voor CO2 respons.
In zijn boek 'Gaseous Exchange and physiological requirements for level and grade walking' publiceerde de Amerikaanse chemicus Henry Monmouth Smith (1868-1949) een foto van zijn opstelling voor een inspanningsproef.