De fietsergometer werd in 1896 uitgevonden toen de Franse arts en fysioloog Elisée Bouny (1872-1900), een leerling van Etienne-Jules Marey (1830-1904), een mechanische rem op het achterwiel van een gewone van de grond verheven fiets installeerde, om het uithoudingsvermogen van wielrenners te kwantificeren. Aanvankelijk gebeurde de intensiteitstoename van deze ‘vaste machine’ via rembalken, waarop meerdere gewichten werden gelegd. Later remde men af met een remkabel. De vermogensmeting uitgevoerd op het achterwiel van de fiets, die op de as van het voorwiel werd gevijzeld met een door Marey in 1895 gebouwde pedaaldynamometer.
Dit
maakte het voor Bouny mogelijk om op een gewone fiets ook experimenten
uit te voeren op de Parijse wielerbaan Champs de Mars, waarmee hij dus
de eerste ergometrische veldtesten uitvoerde.