De Duitse internist Max Joseph Oertel (1835-1897) introduceerde de zogenaamde ‘Terrainkur’, waarbij in open lucht en over een langere periode lichte oefeningen werden gedaan, zoals wandelen of fietsen. Op die manier werd stress afgebouwd, verhoogde de levensvitaliteit en verbeterde de functie van het hart en de bloedsomloop. Oertel schreef vastgelegde afstanden voor en bepaalde het calorieverbruik in functie van de overeenkomstige inspanning. Afhankelijk van de cardiale bevindingen kon daarna de juiste looptraining worden bepaald. Het was een eerste poging om patiënten met hart- en vaatziekten fysiek te laten trainen. In 1884 publiceerde hij 'Therapie der Kreislaufs-Störungen, Kraftabnahme des Herzmuskels, ungenügender Compensationen bei Herzfehlern, Fettherz und Fettsucht, Veränderungen im Lungenkreislauf etc.' en in 1886 'Ueber Terrain-Curorte zur Behandlung von Kranken mit Kreislaufs-Störungen'.
De eerste loopbanden werden gebouwd om met de kracht van dieren waterpompen en spinnewielen te bedienen en boter te karnen. Hiervoor werden zowel paarden, koeien, honden als schapen ingezet.
De Amerikaanse arts Allan McLane Hamilton (1848-1919) wilde de spierzwakte van zijn patiënten meten en vond daarvoor de eerste pneumatische dynamometer uit.
Het toestel bestond uit een met lucht gevulde glazen buis, die in een met gekleurd water gevulde rubberen peer stak. Om de grip te testen, kneep de patiënt op de peer, waardoor het water steeg. Via een schaalverdeling kon hij op die manier de stijging van het water bepalen.
In 1875 was de Duitse Orthopedisch Chirurg Carl Hermann Schildbach (1824-1888) de eerste arts die ‘Heilgymnastik’ doceerde. In 1853 kreeg hij de leiding van de 'Anstalt für Wasserkur und Heilgymnastik' in Pelonken kort bij Danzig.
Zes jaar later verhuisde hij naar Leipzig om er in de privékliniek van zijn collega Moritz Schreber (1808-1861) adjunct-directeur te worden. Bij diens dood nam hij de kliniek zelf in handen. In 1876 stichtte hij de eerste openbare Universitaire Orthopedische Polikliniek.
De Franse fysioloog Claude Bernard (1813-1878) deed belangrijke ontdekkingen over menselijke lichaamsfuncties, zoals de centrale regeling van het stofwisselingsproces en de suikervorming in de lever.
Hij specialiseerde zich bij fysioloog en neuroloog François Magendie (1773-1855) en ontpopte zich tot een specialist in het onderzoek van het spijsverteringsproces en de werking van het zenuwstelsel. In 1848 toonde hij het belang aan van de alvleesklier en de dunne darm voor de spijsvertering. Ook wat het zenuwstelsel betreft deed Bernard belangrijke ontdekkingen waaronder een beschrijving van de gehoorzenuw. In 1867 ontving hij het Légion d'Honneur en in 1869 werd hij toegelaten tot l'Académie Française. In 1876 kreeg hij de Copley Medal. Toen hij stierf was hij de eerste Franse wetenschapper die een staatsbegrafenis kreeg. Hij ligt begraven op het beroemde kerkhof Père-Lachaise.