Het prototype van een indirecte calorimeter door de Britse arts, chemicus en fysioloog John Mayow (1641-1691) uitgevonden. Een stolp met daarin een muis werd omgekeerd op een met een vlies afgedekte pot met water geplaatst. De luchtconsumptie van de muis verlaagde de druk in de klok, waardoor het water omhoog kwam. Dat dit experiment werkte was puur toeval. Het door de muis geproduceerde koolstofdioxide werd in het water opgelost en nam dus niet de plaats in van de hoeveelheid verbruikte zuurstof. In 1668 publiceerde hij twee werken over respiratie en rachitis, die samen met drie andere zes jaar later opnieuw gedrukt werden in grotere en verbeterde vorm: De sal-nitro et spiritu nitro-aereo, De respiratione foetus in utero et ovo, De motu musculari et spiritibus animalibus en Tractatus quinque medico-physici. De inhoud van zijn werk, dat meerdere keren vertaald werd naar Nederlands, Frans en Duits, Bewijst dat Mayow als onderzoeker zijn tijd ver vooruit was. Hij concludeerde dat een bestanddeel uit de lucht absoluut noodzakelijk is voor het leven, en veronderstelde dat de longen het uit de atmosfeer haalden en het doorgaven in het bloed. Het bestanddeel wan volgens Mayow ook nodig voor alle spierbewegingen, en hij dacht dat er reden was om te geloven dat de plotselinge samentrekking van een spier geproduceerd werd door een combinatie met andere brandbare (salino-zwavelhoudende) deeltjes in het lichaam. Vandaar dat het hart als een spier, ophoudt te slaan als de ademhaling gestopt wordt. Mayow gaf dus een opmerkelijk correcte anatomische beschrijving van het ademhalingstelsel en in feite ging hij Priestley en Lavoisier een eeuw vooraf in het herkennen van zuurstof als een aparte entiteit, al noemde hij het nog 'spiritus nitro-aereus'.