Marc Bellin du Côteau (1883-1938), een telg uit een Franse aristocratische familie, startte op 16-jarige leeftijd bij de Parijse ploeg Racing Club de France met hockey. Hij deed ook aan atletiek en kroonde zich in 1903, 1904 en 1907 tot nationaal kampioen 400m vlak, waarvan hij met een besttijd van 50 seconden rond nationaal recordhouder was. In 1906 eindigde hij achtste in de finale van de 400m op de niet officiële Olympische Spelen van Athene. In 1910 studeerde hij af als arts en vanaf 1912 publiceerde hij heel wat wetenschappelijke werken over lichamelijke opvoeding en sport. Zijn beroemdste zijn 'L'entraînement sportif' uit 1924, waarin hij een fysieke efficiëntie-index ontwikkelde die gestoeld was op snelheid, behendigheid, weerstand en kracht en 'Traité d'éducation physique'. Omdat tijdens Wereldoorlog I bleek dat er op het slagveld een enorm verschil was tussen de fysieke mogelijkheden van de Duitse en Franse troepen, waarbij heel wat Franse soldaten stierven door kortademigheid en gebrek aan sportieve training, hamerde Marc Bellin du Côteau er bij de overheid op dat er vanaf de lagere school turnlessen moesten gegeven worden. Hij werd tot voorzitter van de Fédération Française de Hockey verkozen en van 1932 tot aan zijn dood in 1938 bekleedde hij diezelfde functie bij de Fédération internationale de hockey sur gazon.
In 1908 op de Olympische Spelen van Londen won de Schot Arthur Downes (1883-1956) het zeilnummer in de 12 meter klasse. Hij studeerde af aan de Glasgow University en vestigde zich veertig jaar lang als huisarts in het Schotse stadje Helensburgh.
In de zomer van 1912 werden in Stockholm de vijfde moderne Olympische Spelen betwist. De Duitse sportarts Emil Ketterer (1883-1959) was niet alleen de medisch begeleider van het Duitse team maar nam ook deel aan de 100m. Later werd hij als vurig Nazi-adept tot SA-Obergruppenführer benoemd en was hij onder het nazi-regime betrokken bij de goedkeuring en de promotie van euthanasie.
De Nederlander Lou Otten (1883-1946) speelde verdediger bij voetbalclub Quick Den Haag, waarmee hij in 1908 kampioen werd. Hij werd twaalf keer voor het Nederlands elftal opgeroepen, waarbij hij vier keer de kapiteinsband droeg. Op de Olympische Spelen van 1908 in Londen haalde hij met dat elftal de derde plaats. Nadat hij afstudeerde trok hij als bacterioloog naar Nederlands-Indië, waar hij een vaccin tegen de builenpest ontwikkelde.