Ondanks iedere vooruitgang in het ontwerp en de ontwikkeling van weegschalen, waren alle nieuwe modellen een variant van de vroegst gekende balansen.
In het Tibetaanse medisch essay 'The Blue Beryl' werd obesitas omschreven als een toestand die men met gewichtsverlies moest behandelen. De auteur van het werk Sangye Gyamtso (1653-1705), die ook de vijfde Dalai Lama was, noteerde:
"Te veel eten veroorzaakt ziektes en verkort de levensduur."
Hij suggereerde twee behandelingen:
Krachtige lichaamsmassage met erwtenbloem
Het eten van de slokdarm, het haar en het vlees van een wolf, wat ook werd aanbevolen voor de behandeling van struma en oedemateuze toestanden.
In het begin van de achttiende eeuw begonnen de artsen obesitas meer en meer als een ziekte te beschouwen. Om het lichaam te tonifiëren schreven ze oefeningen voor en koude baden. Maar, ironie van het noodlot, in hun strijd tegen obesitas schreven ze ook suikers voor.
De Engelse arts Thomas Short (1690-1772) schreef de monografie 'A Discourse Concerning the Causes and Effects of Corpulency' (Een verhandeling over de oorzaken en de gevolgen van corpulentie). Daarin stelde hij dat de behandeling van obesitas het herstel moest inhouden van de natuurlijke lichaamsbalans en het wegnemen van secundaire oorzaken, idealiter door te leven op een plaats waar de lucht niet te vochtig is, maar tevens door het vermijden van platte en natte landen, steden of bossen. Short was van mening dat beweging onontbeerlijk was en dat ieder dieet matig en gereserveerd moest zijn.
De Tolweg Act van 1741 uit het Verenigd Koninkrijk eiste dat de wegenbeheerders aan de grensovergangen weegmachines moesten plaatsen. Hierdoor konden ze de juiste tol heffen, die afhankelijk was van het gewicht van het voertuig. Het geïnde geld diende voor het onderhoud van de wegen en de wet creëerde een vraag naar steelyards.
De uitvinding van de personen-weegschaal wordt toegekend aan de Belgische uitvinder en horlogemaker John Joseph Merlin (1735-1803). Het mechanisme zelf werd uitgevonden door de Brit John Wyatt (1700-1766), al was dat bij hem op veel grotere schaal voor het wegen van voertuigen. Merlin verkleinde het toestel en vond ook de rolschaatsen uit. De idee voor het wegen van personen kreeg Merlin tijdens een verblijf in Parijs.
Volgens het boek 'A Short History of Weighing' (Een korte geschiedenis over het wegen) van L. Sanders ontwikkelde de Britse uitvinder John Wyatt (1700-1766) de eerste hefboom-weegschaal, die in Birmingham voor het eerst gebruikt werd. Sanders was de curator van het Avery Historical Museum in het Britse Smeltwick, dat in weegschalen gespecialiseerd is. In 1743 introduceerde Wyatt het concept van de verbindingshefboom. De machine was gebaseerd op een hefboomsysteem dat een platform ondersteunde. De hendels waren zodanig opgesteld dat het toestel de lading hoe dan ook vanuit de vier mesranden naar de centrale overdrachtshendel overbracht, zonder de invloed van waar men die belasting op het platform plaatste. Voor de aflezing werden proportionele gewichten aan de andere zijde van de hendel geplaatst. Het toestel van Wyatt was efficiënt en verminderde de weegfouten tot zo’n pond per ton, een getal dat tot ver in de twintigste eeuw een uitstekende standaard bleef. Wyatt vervaardigde heel wat van deze bruggen, ze werden over het hele Engelse grondgebied verkocht. Het systeem werd in vele Britse steden gebruikt voor gewichten van maximaal vijf ton.